ŚWIĘTOŚĆ KOŚCIOŁA
Jeden, powszechny i apostolski Kościół założony przez
Jezusa Chrystusa posiada jeszcze jeden przymiot - świętość.
1. Na czym polega istota świętości Kościoła?
1 Kor 3,16-17
W wypowiedziach o chrześcijanach, szczególnie o księżach,
często podkreśla się ich wady, pomyłki, niewłaściwy sposób zachowania.
Nierzadko zdarzają się też wypadki, że ludzie wątpią w świętość Kościoła,
ponieważ spotkali się z gorszącym sposobem życia jakiegoś chrześcijanina,
szczególnie - kapłana. Czasami bywa, że ktoś przestaje nawet przystępować
do sakramentów, bo spotkał się z wierzącymi, którzy lekceważyli prawa
moralne. Jeżeli zatem ochrzczeni nie są doskonali, czy można bez wahania mówić,
że Kościół jest święty?
Kościół to nie tylko „niedoskonali” kapłani i
„grzeszni” świeccy. Jeżeli z głęboką wiarą popatrzymy na lud Boży,
zobaczymy w nim Chrystusa i Jego Ducha hojnie udzielającego swoich darów.
Dzięki Bożej obecności i łasce Kościół jest święty (por. KK 39).
2. Co znaczy, że świętość Kościoła
zależy w pewnym stopniu od nas samych? Kol 3,5-17
Kościół - oceniany od strony „ludzkiej” - ukazuje się
nam jako niezbyt doskonała społeczność, pełna egoizmu i rozłamów. Świętość
osób należących do Kościoła polega na miłości, na bezinteresownej służbie
Bogu i braciom. Dopóki lud Boży nie przekształci się ostatecznie w królestwo
Boże, w życiu człowieka razem z porywami miłości będzie współistniał
także grzech, egoizm. W świętym Kościele żyją obecnie ludzie grzeszni,
potrzebujący ustawicznej” pokuty i oczyszczenia. Kościół zatem jest święty,
lecz równocześnie ciągle się doskonali i uświęca.
Mówiąc o „grzesznikach”, mamy zazwyczaj na myśli nie
siebie, lecz innych. Także z „grzesznym Kościołem” utożsamiamy raczej
bliźnich niż siebie. Skarżąc się na Kościół zapominamy, że sami do
niego należymy i że od świętości naszego życia zależy w jakimś stopniu
jego świętość (por. Mt 7,1-5).
3. Dlaczego Chrystus zakazał wykluczać z
Kościoła wszystkich „grzesznych” i „słabych”? Łk 5,27-32; por.
Mt 13,24-30
W ciągu wieków od czasu do czasu odradzała się myśl, żeby
utworzyć Kościół obejmujący tylko ludzi moralnie „czystych”,
„mocnych”, żeby wykluczyć z niego wszystkich „słabych”, „chwiejących
się” i „upadających”. I w naszych czasach słyszy się nieraz zdanie:
„Niech w Kościele będzie mało ludzi, ale niech pozostaną w nim tylko
sami dobrzy”. Jeżeli jednak wykluczymy z Kościoła grzeszników, kto w nim
pozostanie? Ci, którzy domagają się Kościoła „czystych”,
„nieskazitelnych”, zapominają, że sami są obciążeni grzechami (por. J
8,1-11; Mt 7,1-5).
W przypowieści o chwaście Chrystus zakazuje wykluczać z Kościoła
grzesznych i słabych ludzi (por. Mt 13,24-30). Nie należy ich odłączać,
lecz - otoczyć troską, pomagać im się zmienić i udoskonalić. Wszyscy
„słabi” powinni doznać pomocy ze strony wspólnoty Kościoła. Na
wszystkich upadających, „zaniedbanych religijnie” należy patrzeć jako
na chorych potrzebujących naszej modlitwy, dobrego przykładu, podniesienia
na duchu, a nie - jak na wrogów (por.Łk 5,31).Wszyscy jesteśmy grzesznikami
różniącymi się od siebie jedynie rodzajem popełnionych grzechów. Wszyscy
potrzebujemy Bożego miłosierdzia i przebaczenia, wszyscy zostaliśmy wezwani
do wzajemnego okazywania sobie pomocy w naszej słabości i walce z grzechami,
do ciągłego powstawania z martwych do nowego życia dzięki łasce
Chrystusa, do życia opartego na bezinteresownej miłości (por. Rz 6,8-14).
4. Co sądzić o opinii, że święci nigdy
nie upadali? Mk 14,66-72; Łk 22,24; Mt 19,27; Mk 14,37;41,50
Spotyka się ludzi, szczególnie starszych, których ogarnia
pesymizm, ponieważ przez całe życie nie zauważali u siebie poprawy. Ludzie
ci zapominają, że najwięksi święci nie byli wolni od różnych niedoskonałości.
Tak np. apostołowie spierali się o to, kto z nich jest największy (por. Łk
22,24). Ileż interesowności zdradza pytanie św. Piotra, skierowane do
Chrystusa: „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc
otrzymamy?” (Mt 19,27). Tenże Piotr, opoka Kościoła, zaparł się Jezusa,
mówiąc: „Nie znam tego człowieka, o którym mówicie” (Mk 14,71). Kiedy
Jezus oblany krwawym potem przeżywał wielkie cierpienie i wołał do Boga:
„Abba, Ojcze, dla Ciebie wszystko jest możliwe, zabierz ten kielich ode
Mnie! Lecz nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty niech się stanie!” (Mk 14,36)
- Piotr, Jakub i Jan spali (por. Mk 14,37-41). Kiedy Zbawiciel został pojmany
przez sługi arcykapłanów i uczonych w Piśmie - wybrani uczniowie opuścili
Go i uciekli (por. Mk 14,50).
Wszyscy ci „słabi” wyznawcy Chrystusa stali się wielkimi
świętymi dlatego, że pomimo swoich ułomności współpracowali z
Chrystusem zbawiającym świat, czynili dobro. Każdy człowiek, chociaż jest
moralnie bardzo „słaby”, potrafi służyć Bogu i bliźniemu, współpracować
z Chrystusem w budowaniu królestwa Bożego, uwalniać braci od ich cierpień.
Święty to nie tyle człowiek, który nigdy nie popełnił żadnego grzechu,
ile - walczący z grzechami i czyniący dobro. Święty to ten, kto ciągle
odkrywa swoje talenty, pomnaża je i służy nimi sprawie Bożej oraz bliźnim.
Każdy święty stara się w swoim życiu kierować wolą Bożą.
5. Jaki wpływ na naszą świętość ma
spotykanie się z Chrystusem w sakramentach? J 15,5
Świętość polega na miłości do Boga i do ludzi. „Bóg
jest miłością: kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim” (1 J
4,16). Wiele owoców przynosi ten, kto jest zjednoczony z Chrystusem na
podobieństwo latorośli trwającej w winnym krzewie (por. J 15,5). Trwanie w
Chrystusie zapewniają nam sakramenty, szczególnie Komunia św.
6. Jakie znaczenie dla rozwoju świętości
ma spotykanie się z Chrystusem na modlitwie? J 16,23-24
Wzrost miłości dokonuje się przez każde modlitewne
spotkanie z Chrystusem i Jego Ojcem. Prośba zanoszona do Boga doskonali modlącego
się człowieka i umacnia go. Doskonali miłość człowieka również dziękczynienie,
uwielbienie i przepraszanie Boga. Dzięki modlitwie chrześcijańska działalność
w świecie przynosi obfite owoce.
7. Jaki wpływ na rozwój świętości ma słuchanie
słowa Bożego? J 15,1-4
Słowo Boże kształtuje w nas odpowiednie postawy życiowe,
uczy miłości, oczyszcza z egoizmu, umacnia ludzkie działanie, aby przynosiło
wiele owoców. Słowo Boże przemienia nas, o ile go słuchamy i rozważamy w
swoim sercu, jak to czyniła Maryja. To rozważanie może przyjąć formę
codziennego zastanawiania się przez kilka minut nad fragmentem Pisma św.,
książki lub czasopisma religijnego itp.
8. Jakie znaczenie dla rozwoju świętości
ma służba bliźniemu? 1 J 3,16-18
Wzrasta w nas świętość, gdy - pokonując egoizm - śpieszymy
z pomocą bliźnim. Każdy czyn wyrażający miłość równocześnie ją pogłębia,
a tym samym umacnia świętość, gdyż jej istotą jest właśnie miłość.
