SAKRAMENT POJEDNANIA WEZWANIEM DO BUDOWANIA KRÓLESTWA BOŻEGO
Nawrócony grzesznik doznaje pojednania z Bogiem i wspólnotą Kościoła. Rozgrzeszenie i otrzymane w tym momencie łaski zobowiązują odrodzonego przez moc Ducha Świętego człowieka do rozpoczęcia nowego życia, opartego na woli Ojca niebieskiego, na jego przykazaniach, życia będącego naśladowaniem Jezusa Chrystusa i wypełnianiem Jego Ewangelii. Uświęcony przez łaskę i pojednany z Bogiem i Kościołem chrześcijanin powinien poddać się kierownictwu Ducha Świętego i wraz z całą wspólnotą kościelną podjąć się trudu przetwarzania świata w królestwo Boże, w budowanie takiej rzeczywistości, jakiej życzy sobie Bóg. Odrodzony przez łaskę chrześcijanin powołany jest do tego, aby na każdym miejscu tworzyć wspólnotę, w której będzie panować duch radości, zaufania, życzliwości i serdeczności. Ma on w swoim środowisku tworzyć klimat sprzyjający rozwojowi osoby ludzkiej, ma wypowiedzieć walkę złu i troszczyć się, aby Bóg i Jego prawo miłości w pełni zatriumfowało.
1. Na czym polega apostolska działalność świeckich?
Łk 8,38-39
Przez sakrament pokuty zostaliśmy pojednani z Bogiem i Kościołem. Jeszcze ściślej zespoleni ze wspólnotą Kościoła mamy wraz z nią włączyć się w dzieło ewangelizacji świata. Każdy chrześcijanin należący do Kościoła powinien czuć się odpowiedzialny za los i zbawienie świata. Świeccy, oprócz wykonywania swojej pracy zawodowej i spełniania obowiązków rodzinnych, mają także działać apostolsko. Swoim słowem i przykładem powinni głosić Chrystusa w środowisku, w którym się znajdują. „Apostolstwo świeckich jest uczestnictwem w samej zbawczej misji Kościoła i do tego właśnie apostolstwa sam Pan przeznacza wszystkich przez chrzest i bierzmowanie. Dzięki sakramentom, a szczególnie dzięki Świętej Eucharystii, udzielana jest i podtrzymywana owa miłość Boga i ludzi, która jest duszą całego apostolstwa. Ludzie świeccy zaś szczególnie powołani są do tego, aby czynić obecnym i aktywnym Kościół, w takich miejscach i w takich okolicznościach, gdzie jedynie przy ich pomocy stać się on może solą ziemi” (KK 33). Przez swoje słowo, przykład i działalność wszyscy wierni mają przemieniać świat w królestwo dobra, miłości, sprawiedliwości i prawdy. Ludzie świeccy „przez działalność obywatelską i apostolską starają się zaprowadzić w swoim kraju porządek miłości i sprawiedliwości”
(DM 19)
2. Co znaczy, że chrześcijanin ma tworzyć w swoim środowisku warunki sprzyjające wszechstronnemu rozwojowi człowieka?
Mt 5,9; Ga 5,22-23
Powołaniem chrześcijanina jest takie przetwarzanie świata i społeczności, aby człowiek mógł się w pełni rozwijać oraz aby czuł się jak najszczęśliwszy. Aby zapewnić mu takie warunki należy stworzyć społeczności, w których szanować się będzie godność i prawa drugiego człowieka. Zadaniem chrześcijanina jest zatem takie przetwarzanie świata, swojego środowiska oraz struktur społecznych, aby wszędzie respektowano wielkość i godność człowieka stworzonego na obraz i podobieństwo Boże. Każdy uczeń Chrystusa powinien szanować prawa drugiego człowieka, takie jak: prawo do godnego poziomu życia, do korzystania z wartości moralnych i kulturalnych, prawo do oddawania czci Bogu zgodnie z wymaganiami prawego sumienia, prawo do wyboru stanu i swobody życia rodzinnego, prawo do prawdy, do dobrego imienia itp. (por.
Pacem in terris). Należy się troszczyć o to, by pycha, zazdrość i brak miłości nie doprowadziły do pozbawiania innych ich słusznych praw.
Chrześcijanin ma przyczyniać się do budowania rodziny ludzkiej, w której zaistnieje atmosfera życzliwości, radości, zaufania, ma wprowadzać pokój (por. Mt 5,9). Będzie budował środowisko sprzyjające rozwojowi człowieka, o ile będzie się kierował w życiu miłością, o ile jego postawa będzie ukazywaniem owoców Ducha Świętego, czyli radości, pokoju, cierpliwości, uprzejmości, wierności, łagodności i opanowania (por. Ga 5,22-23). Twórcą takich postaw jest Duch Święty, dlatego trzeba nam się poddać Jego mocy i kierownictwu.
3. Co znaczy, że chrześcijanin powołany jest do wyzwalania człowieka z różnych form zła i cierpienia?
Dz 3,1-8
Zapoczątkowane przez Chrystusa królestwo Boże przekształci się na końcu dziejów w królestwo Ojca, w którym nie będzie najmniejszego nawet zła uciskającego człowieka. Chrześcijanin już obecnie powołany jest do tego, by przez swoją pracę likwidować zło istniejące na ziemi i zagrażające człowiekowi, np. jako lekarz ma usuwać cierpienia chorych przez leczenie ich. Swoją aktywnością wierzący ma zmniejszać istniejące na ziemi cierpienie, np. okazywać pomoc krajom rozwijającym się. Człowiek tak ma przetwarzać świat, aby mu nie zagrażał, lecz — służył, np. ma ujarzmiać żywioły, zapobiegać powodziom itp. Wiele cierpień rodzi się z niemoralnego postępowania ludzi wobec siebie, np. wskutek niewłaściwego traktowania się nawzajem, gniewu, złośliwości, kłótliwości, zawiści, plotek itp. Chrześcijanin powołany jest do usuwania wszelkich źródeł cierpienia, do tego, by stworzyć świat, w którym ludzie nie będą sobie zadawać bólu ani zadręczać się wzajemnie. Nic tak nie niszczy koniecznego do rozwoju ludzkiego klimatu, jak nienawiść i kłótnie, np. w rodzinie, między sąsiadami i narodami. Uczeń Chrystusa powinien dążyć do jednoczenia ludzi, do łagodzenia sporów, do wnoszenia wszędzie atmosfery pokoju i jedności.
4. W jaki sposób mamy wyzwalać innych z poczucia osamotnienia?
Rz 12,15-16
Osamotnienie jest jednym z najdotkliwszych, a równocześnie jednym z najbardziej rozpowszechnionych cierpień. Niektórzy cierpią dlatego, że nie mają ani znajomych, ani krewnych, dlatego, że nikt się nimi nie zajmuje i nie odwiedza. Tego rodzaju ludziom można pomóc odwiedzając ich, np. starsze, samotne lub chore osoby. Istnieje jednak bardzo wielu takich, którzy uskarżają się na osamotnienie i niezrozumienie, chociaż mieszkają między ludźmi, chociaż ciągle ktoś jest przy nich. To ich poczucie osamotnienia rodzi się stąd, że nie znajdują ludzi, którzy chcieliby bezinteresownie poświęcić im nieco uwagi, wsłuchać się w ich wypowiedzi, odsłaniające troski i radości ich życia. Wielu uskarża się na brak osób, z którymi można „porozmawiać”.
Aby człowiek nie czuł się osamotniony wewnętrznie, potrzebna mu jest nie tylko czyjaś obecność fizyczna, czyjeś rady, lecz - przede wszystkim bliskość kogoś, kto z życzliwością zechciałby go posłuchać. Tymczasem na każdym kroku spotyka się - zamiast uważnego słuchania - postawę „zamykania się" na mówiące osoby. Brak słuchania objawia się najczęściej w równoczesnym odzywaniu się, w równoczesnym mówieniu, w przerywaniu innym wypowiedzi, w narzucaniu tylko swoich ulubionych tematów, w braku odczuwania tego, co rozmówca przeżywa i chce nam przekazać.
Aby inni nie czuli się osamotnieni, musimy stać się ich słuchaczami, usiłującymi nie tylko zrozumieć wypowiadane do nas słowa, lecz samego człowieka, przeżywającego różne troski i radości. Aby po rozmowie z nami nikt nadal nie czuł się osamotniony wewnętrznie, niezrozumiany, musimy dołożyć starań, by pojąć, co przysparza naszym rozmówcom radości lub też na czym polegają konflikty i dramaty, które przeżywają. Aby nasi bliźni nie czuli się zagubieni w świecie i osamotnieni, trzeba starać się zrozumieć nie tylko ich myśli, ale przede wszystkim świat ich odczuć, przeżyć, emocji; trzeba - jak poucza św. Paweł -weselić się z weselącymi i płakać z tymi, którzy płaczą (por. Rz 12,15).
Nie wystarczy jednak tylko wewnętrznie współczuć drugiemu człowiekowi. Aby nie czuł się on osamotniony i doznał radosnego przeżycia, że ktoś go dobrze zrozumiał, trzeba mu w wyraźny sposób okazać swoje współczucie, to, że właściwie zrozumieliśmy jego ból, niepokój, smutek, przygnębienie lub radość. Na różne sposoby można poinformować drugiego, że go rozumiemy, że się z nim współweselimy i współcierpimy (por. Rz 12,15). Można to okazać jakimś gestem, np. uściskiem dłoni, uśmiechem, słowem oraz milczeniem wyrażającym dzielenie przez nas czyjegoś np. cierpienia, bólu po śmierci matki. Miłość do drugiego człowieka i szacunek dla niego powinny nam podsunąć odpowiednie formy okazania mu naszego współodczuwania z nim, czyli empatii.
PODSUMOWANIE
Spowiedź św. jest zarówno sakramentem Bożego miłosierdzia, jak i sakramentem nawrócenia się człowieka. To nawrócenie jest procesem stałym: widząc swoje grzechy, pod wpływem rozbudzonej przez Ducha Świętego miłości — człowiek zaczyna żałować za popełnione zło, pragnie zmienić swoje życie, odrzucić grzech i zacząć się kierować miłością. Wyrazem tej wewnętrznej przemiany jest wyznanie swoich grzechów przed Bogiem i kapłanem w spowiedzi. Pełne nawrócenie wymaga naprawienia zła i wynagrodzenia Bogu oraz ludziom wyrządzonych krzywd. Bóg, który przez łaskę pobudził nas do wewnętrznego nawrócenia, w sakramencie pojednania jednoczy nas ze sobą oraz z Kościołem. W tym sakramencie dokonuje się ponowne odrodzenie człowieka, który przez grzechy ciężkie utracił dar życia Bożego, lub też udoskonalenie łaski chrztu, o ile spowiadający się nie popadł w takie grzechy. Pojednany z Bogiem i Kościołem człowiek powinien rozpocząć po spowiedzi nowe życie, polegające na trwaniu w jedności z Bogiem, rozwijaniu przyjaźni z Nim oraz na budowaniu - przez swoją apostolską działalność w świecie — królestwa dobra, sprawiedliwości, życzliwości, miłości, pokoju i prawdy. Przez swoją działalność chrześcijanin ma przyczyniać się do zjednoczenia świata w prawdzie i miłości, do tworzenia jednej wspólnoty ludzkiej, w której człowiek będzie mógł się rozwijać i czuć szczęśliwy.
