JESTEŚMY DZIEĆMI BOŻYMI
W sakramencie chrztu doznaliśmy tak radykalnej przemiany, tak ścisłego zjednoczenia z Bogiem, że staliśmy się Jego dziećmi. Dziecięctwo Boże to również określenie dokonanego w nas przez Ducha Świętego nowego narodzenia, ożywienia życiem Bożym i usprawiedliwienia.
1. Dlaczego błędne
jest twierdzenie, że „dzieci Boże” to tylko „pobożne”, bez głębszej
treści określenie chrześcijan? 1 J 3,1
Św. Jan z naciskiem stwierdza, że
nasze dziecięctwo Boże nie jest tylko nazwą, pustym słowem, lecz tajemniczą
rzeczywistością. Mówi on:
„Popatrzcie, jaką miłością
obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście
nimi jesteśmy” (1 J 3,1). Dzieckiem Bożym staje się ten, kto został wewnętrznie
przemieniony i odrodzony przez Ducha Świętego. Jesteśmy dziećmi Bożymi
dlatego, że Duch Święty zjednoczył nas ściśle z Ojcem i Synem Bożym,
Jezusem Chrystusem. Być dzieckiem Bożym, znaczy uczestniczyć w
nadprzyrodzony sposób w życiu Trójcy Świętej. Nikt przy pomocy swoich
naturalnych sił nie potrafi przemienić siebie w dziecko Boże. Dokonuje tego
tylko Duch Święty.
2. Kiedy ujawni się
chwała dzieci Bożych? 1 J 3,2
Obecnie nie widzimy z całą
wyrazistością naszego wszczepienia w życie Trójcy Świętej ani naszego
dziecięctwa Bożego. Jedynie dzięki oświeceniu przez Ducha Świętego możemy
w to wierzyć. Św. Paweł mówi:
„Sam Duch wspiera swym świadectwem
naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi” (Rz 8,16). Wielkość i godność
naszego usynowienia ujawni się dopiero w dniu zbawienia. Poucza nas o tym św.
Jan słowami: „Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze
się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się to objawi, będziemy
do Niego podobni; bo ujrzymy Go takim, jakim jest” (1 J 3,2). Św. Paweł
pisze, że całe stworzenie poddane „marności” i licznym ograniczeniom -
oczekuje dnia ujawnienia się chwały dzieci Bożych. Stwierdza on: „Sądzę
bowiem, że cierpień teraźniejszych nie można stawiać na równi z chwałą,
która ma się w nas objawić. Bo stworzenie z upragnieniem oczekuje
objawienia się synów Bożych” (Rz 8,18-19).
3. Jaki wpływ na rozmowę nas, dzieci Bożych, z Ojcem, ma Duch Święty? Rz 8,14-15; 8,26-27; Ga 4,6-7
Duch Święty formuje naszą wewnętrzną postawę wobec Ojca, pomagając nam z ufnością zwracać się do Niego. Duch Boży upodabnia nas wewnętrznie do Jezusa Chrystusa. Św. Paweł stwierdza: Wszyscy ci, których prowadzi Duch Boży, są synami Bożymi. Nie otrzymaliście przecież ducha niewoli, by się znowu pogrążyć w bojaźni, ale otrzymaliście ducha przybrania za synów, w którym możemy wołać: ‘Abba, Ojcze’” (Rz 8,14-15). Słowo „Abba” jest odpowiednikiem naszego, bardzo ciepłego: „tatusiu”. Duch Święty pomaga nam modlić się, czyli rozmawiać z Bogiem. „Podobnie także - pisze św. Paweł - Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak. Jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. Ten zaś, który przenika serca, zna zamiar Ducha [wie], że przyczynia się za świętymi zgodnie z wolą Bożą” (Rz 8,26-27). Każda zatem modlitwa chrześcijanina, najbardziej nieudolna, wspierana jest przez pełne miłości błagania Ducha Świętego i stąd nabiera wielkiej wartości i mocy przed Ojcem.
4. Jaką postawę powinniśmy przyjmować wobec Ojca niebieskiego oraz ludzi, skoro jesteśmy dziećmi Bożymi? Mt 18,1-5; 23,1-12
Przekształceni przez Ducha Świętego w dzieci Boże powinniśmy przyjąć wobec Ojca niebieskiego dziecięcą postawę zaufania Mu, posłuszeństwa Jego woli, pokornego uznania swojej niewystarczalności. Powinniśmy także z Nim rozmawiać jak najczęściej i spotykać się w sakramentach. Jeśli Boga uznamy za jedynego Ojca, ludzi powinniśmy uznać za braci i nie wywyższać się ponad nikogo, nikim nie pogardzać ani nikogo nie poniżać (por. Mt 23,1-12).
5. Dlaczego przyjęcie sakramentu chrztu zobowiązuje nas do naśladowania Chrystusa? Ga 3,27-28
W sakramencie chrztu Duch Święty do tego stopnia zjednoczył nas z Jezusem Chrystusem, że możemy wraz ze św. Pawłem powiedzieć: „Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20). „Bo wy wszyscy — wyjaśnia dalej Apostoł — którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa” (Ga 3,27). To zespolenie ze Zbawicielem zobowiązuje nas do naśladowania Go. Mamy zatem tak jak On miłować Ojca niebieskiego oraz wszystkich ludzi. Nasze myśli, słowa i czyny mają wyrażać miłość, jaką On sam nas wszystkich umiłował. Powinniśmy zatem ciągle zastanawiać się nad tym, jak Chrystus postąpiłby, gdyby znalazł się na naszym miejscu, w podobnych jak my okolicznościach.
6. Dlaczego przyjęcie sakramentu chrztu zobowiązuje do naśladowania doskonałości Ojca niebieskiego? Mt 5,43-48
Dziecko Boże powinno być podobne do
swojego Ojca niebieskiego. Skoro w sakramencie chrztu staliśmy się dziećmi
Bożymi, powinniśmy ustawicznie zbliżać się do doskonałości
odzwierciedlającej doskonałość Ojca niebieskiego (por. Mt 5,48). Mamy
przede wszystkim naśladować Jego miłość do swojego Syna, Jezusa
Chrystusa, i do wszystkich ludzi. Powinniśmy zatem kochać Chrystusa tak, jak
kocha Go Jego Ojciec, a także miłować wszystkich bez wyjątku ludzi, nawet
tych, którzy nas krzywdzą. Mamy naśladować miłosierdzie Ojca
niebieskiego, który przebacza grzechy największym nawet grzesznikom, i
odpuszczać tym, którzy nas znieważyli. Powinniśmy naśladować niezmienność
Boga przez wierność wszystkim naszym obowiązkom, przyrzeczeniom oraz przez
stałe kierowanie się głosem sumienia. Naszym zadaniem jest upodobnienie się
do Ojca, który wszystkim mądrze kieruje, zarządza i o wszystko się
troszczy.
