Bóg
prawdziwym przyjacielem
Przyjaźń możliwa jest nie tylko
między ludźmi, ale także między nami i Bogiem. To zagadnienie będzie
przedmiotem naszych obecnych rozważań.
1. Dlaczego
Boga można słusznie nazwać „Przyjacielem ludzi”? Wj
33, 11; J 15, 13-15
Bóg ujawnił w ciągu całej
historii zbawienia ogrom swojej niepojętej dla nas miłości. Przez wszystko,
co uczynił dla nas, dla naszego zbawienia, okazał się Ojcem i prawdziwym
Przyjacielem ludzi.
— Bóg Przyjacielem
ludzi
Bóg,
chociaż jest Istotą nieskończenie doskonałą, chociaż jest naszym Stwórcą,
traktuje nas z miłością, prawdziwie po przyjacielsku. Tak po przyjacielsku
rozmawiał Pan z Mojżeszem: "twarzą w twarz, jak się rozmawia z
przyjacielem" (Wj 33, 11).
Ze
względu na miłość, jaką Bóg ma do człowieka, może On być nazywany
Przyjacielem ludzi. Tak nazywa Go między innymi św. Cyryl Jerozolimski. Mówi
o Bogu, Przyjacielu ludzi, któremu można polecać zmarłych, gdyż On im z
pewnością pomoże. „Przedstawiając Bogu nasze błagania za tych, którzy już
zasnęli, nawet jeśli byli grzesznikami... przedstawiamy Chrystusa ofiarowanego
za nasze grzechy; dzięki Niemu Bóg, przyjaciel ludzi, okazuje się łaskawy
dla nich i dla nas" (Św. Cyryl Jerozolimski, Catecheses mystagogicae, 5,
9,10: PG 33, 1116 B-1117 A..n; por.
KKK 1371). Bóg może być nazywany prawdziwym Przyjacielem, ponieważ
traktuje człowieka z dobrocią,
prawdziwie po przyjacielsku. Jemu, najlepszemu Przyjacielowi ludzi, można z ufnością polecać zarówno żywych jak i zmarłych,
a z pewnością nie odrzuci naszych próśb i wszystkim udzieli swojej pomocy.
Na
różne sposoby w historii zbawienia Bóg ujawniał swoją przyjacielską miłość
wobec ludzi. Okazał ją przez stworzenie człowieka, przez odkupienie go.
Ujawnił ją także przez swoje objawienie się człowiekowi. „Przez swoje
Objawienie 'Bóg niewidzialny w nadmiarze swej miłości zwraca się do
ludzi jak do przyjaciół i obcuje z nimi, by ich zaprosić do wspólnoty z sobą
i przyjąć ich do niej' (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 2).
Adekwatną odpowiedzią na to zaproszenie jest wiara.” (KKK 142)
— Jezus Chrystus naszym
Przyjacielem
Przyjacielska
i pełna miłości postawa Boga wobec nas ujawniła się w szczególny sposób w
Jezusie Chrystusie. Dlatego też – jak uczy Katechizm – można w
modlitwach wzywać Go jako Przyjaciela ludzi: „Niektóre psalmy, które zostały
uaktualnione w modlitwie Kościoła, oraz Nowy Testament wkładają w nasze usta
i utrwalają w naszych sercach wezwania modlitwy do Chrystusa: Synu Boży, Słowo
Boże, Panie, Zbawco, Baranku Boży, Królu, Synu umiłowany, Synu Dziewicy,
Dobry Pasterzu, Życie nasze, Światłości nasza, Nadziejo nasza,
Zmartwychwstanie nasze, Przyjacielu ludzi.” (KKK 2665)
Jednym z
przejawów przyjaźni jest pełne ufności powierzanie przyjacielowi spraw ważnych,
osobistych, bliskich sercu. Przyjaciele mówią sobie to, czego nie
powiedzieliby ludziom, którym nie mogą zaufać tak, jak się ufa
przyjacielowi. W taki właśnie przyjacielski sposób Jezus Chrystus zaufał
swoim uczniom i nam, powierzając – im i nam – Dobrą Nowinę. Jezus
Chrystus powiedział do swoich uczniów: „Już was nie nazywam sługami, bo sługa
nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem
wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego” (J 15,15). Zbawiciel uznał
za przyjaciół swoich uczniów, okazał im pełne zaufanie i powierzył skarb
prawdy, czyli wszystko to, co usłyszał od Ojca.
Nie
tylko powierzenie prawdy Ewangelii było wyrazem Jego przyjacielskiego
traktowania uczniów. Zbawiciel ujawnił swoją miłość przede wszystkim przez
to, że oddał życie za przyjaciół. Nie ma bowiem „większej miłości od
tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich" (J 15,13).
Jezus, prawdziwy Przyjaciel ludzi, do końca umiłował swoich uczniów (por.
J 13,1), do przelania za nich swojej Boskiej krwi.
Jezus
jest naszym Świętym Towarzyszem, naszym najwierniejszym Przyjacielem, który
dniem i nocą zaprasza nas do swego stołu, który nieustannie woła o przyjaźń
każdego z nas, aby nas uratować i zbawić: „Jestem waszym Przyjacielem. Jestem Tym, który kocha was najbardziej.
Ja jestem Najwierniejszym. Nauczałem was nie odmawiać życzliwości temu, kto
o nią prosi: czy odmówicie wyciągnięcia cierni przebijających Moje Serce?
Potrzebuję do tego hojnych dusz. Potrzebuję dziś dusz-ofiar bardziej niż
kiedykolwiek. Czy jest między wami jakaś wrażliwa dusza? Kto z was umieści
Mnie jak pieczęć na swym sercu? U kogo miłość silniejsza jest niż Śmierć?
Czy jeszcze nie zrozumieliście, jak bardzo chory jestem z miłości do ciebie,
pokolenie? Moja siostro, Mój bracie, Moi umiłowani, otwórzcie przede Mną całe
serca, bo Moje Usta są wysuszone bardziej niż pergamin z braku miłości.
Zdajcie się na Mnie. Dlaczego boicie się ofiarowania Mi siebie? Ofiarowalibyście
się jedynie Mnie, waszemu Najświętszemu, Temu, o którym mówicie, że Go
kochacie. Dajcie Mi w pełni wasze serca, a Ja uczynię z nich niebo dla
wychwalania Mnie, waszego Króla. Ofiarujcie się Mojemu Najświętszemu Sercu i
wychwalajcie Mnie. Wszyscy należycie do Moich domowników i nie chcę, aby
ktokolwiek się zagubił. Jeśli będziecie trwać we Mnie, będziecie żyli”.
(Vassula Ryden, Prawdziwe Życie w Bogu, Katowice 1998, wyd. Vox Domini, Orędzie
z 10.06.92). „Ten, który zaprosił cię do Swego stołu, jest twoim
Wiernym i Wiarygodnym Przyjacielem. Niech wiedzą o tym narody. Mogą dowiedzieć
się, kim jest Ten, który stoi teraz u ich drzwi i puka. Jeśli Mnie usłyszą
i otworzą Mi drzwi, wejdę i spożyję z nimi posiłek. Potem zaś, gdy
nadejdzie czas, okażę im wdzięczność, zapraszając ich do dzielenia Mego
tronu w Niebiosach” (Vassula Ryden, Prawdziwe Życie w Bogu, Katowice 1998,
wyd. Vox Domini, Orędzie z 6.05.97)
— Duch Święty Gościem
i Przyjacielem
Przyjacielem
i Gościem przychodzącym do naszej duszy jest też Duch Święty, który
pobudza do życia według Chrystusa, prowadzi, oczyszcza i umacnia (por. Jan
Paweł II, adhort. apost. Catechesi tradendae, 29; KKK 1697). Duch Święty,
Boski Przyjaciel, przychodzi do mnie, aby nauczyć mnie „osiągać doskonałość
i zapanować nad wszystkim, co jest we mnie złe, dla osiągnięcia Życia
Wiecznego” (Vassula Ryden, Prawdziwe Życie w Bogu, Katowice 1998, wyd. Vox
Domini, Orędzie z 19.06.95)
***
Tak
więc Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty jest prawdziwym Przyjacielem ludzi,
naszym dobrym Przyjacielem, który nas kocha, z którym można rozmawiać po
przyjacielsku, który objawił się nam, który nam ufa, powierzając swoją
naukę i różne zadania do spełnienia w Kościele.
2. Co Bóg uczynił i czyni, aby nas pobudzić do przyjaźni
z Nim? Mt 11,28
Dobry
Bóg pragnie naszej przyjaźni i czyni wszystko, abyśmy się z Nim zaprzyjaźnili.
Nie zmusza jednak do niej. Bóg wie, że przyjaźń jest dobrowolnym darem miłości,
dlatego nie można do niej nikogo przymusić. Nie można nikomu powiedzieć:
„Musisz być moim przyjacielem”. O przyjaźń jednak można zabiegać swoją
dobrocią, miłością, życzliwością, rozbudzaniem zaufania. To właśnie
czyni Bóg w odniesieniu do nas.
Początkiem
historii zapraszania człowieka do przyjaźni było stworzenie go przez Boga na
Swój obraz i podobieństwo i obdarzenie
go swoją przyjaźnią (por. KKK 355). „Pierwszy człowiek nie tylko
został stworzony jako dobry, lecz także ukonstytuowany w przyjaźni ze swoim
Stwórcą oraz w harmonii z sobą samym i otaczającym go stworzeniem.” (KKK
374)
Człowiek
stracił przyjaźń przez nieposłuszeństwo, Bóg go jednak nie opuścił. „A
gdy człowiek przez nieposłuszeństwo utracił Twoją przyjaźń, nie pozostawiłeś
go pod władzą śmierci... Wielokrotnie zawierałeś przymierze z ludźmi"
(Mszał
Rzymski, IV Modlitwa eucharystyczna).
Między
innymi przez Dekalog dany przez Boga człowiek był przygotowywany do przyjaźni
z Nim (por. KKK 2063). Nowe
prawo – ponieważ wyzwala od obrzędowych i prawnych przepisów Starego Prawa
i skłania do spontanicznego działania pod wpływem miłości – pozwala przejść
człowiekowi ze stanu niewolnika, który "nie wie, co czyni Pan jego",
do stanu przyjaciela Chrystusa, co więcej – do stanu syna-dziedzica (por.
Ga 4,1-7.21-31; Rz 8,15; por. KKK 1972)
Jezus
umarł na krzyżu, abyśmy uzyskali przebaczenie grzechów i przez łaskę stali
się ponownie przyjaciółmi Boga. „Bóg okazuje swoją wszechmoc, odwracając
nas od naszych grzechów i przez łaskę utwierdzając nas na nowo w swojej
przyjaźni” (KKK 277).
Abyśmy
mogli Mu bezgranicznie zaufać i powierzyć w Jego dobre ręce bez lęku całe
nasze życie, Bóg się nam objawił. Ujawnił nam Swoje kochające Serce. Ukazał
nam miłość swojego Serca, abyśmy przyszli do Niego i zawierzyli Mu.
Objawienie to odkrycie zamysłu Serca Bożego, to zapewnienie o prawdziwej miłości
Boskiego Przyjaciela.
Aby
ułatwić zaprzyjaźnienie się, trzeba pozyskać czyjeś zaufanie. Przyjaźń
jest możliwa tylko wtedy, gdy komuś ufamy, komuś wierzymy. Przez objawienie,
przez ukazanie swojej miłości Bóg pragnie wzbudzić w nas ufność, bez której
nie umielibyśmy się z Nim przyjaźnić. Bóg chce, abyśmy Mu zaufali całkowicie
i zdali się w pełni na Jego pomoc i kierownictwo w naszym życiu. Aby więc ułatwić
nam ufne zwrócenie się do Boga i zaprzyjaźnienie się z Nim, Zbawiciel ukazał
nam słowami i czynami Jego miłość do nas, Jego gorące pragnienie
zbawienia nas. Objawił nam wszystko, abyśmy mogli się z Nim przyjaźnić.
Jezus
Chrystus przyniósł nam Ewangelię, tzn. Dobrą Nowinę o tym, że Bóg nas
kocha, że pragnie nas zbawić, że szuka naszej przyjaźni. Pan wzywa nas do
przyjścia do Niego, do Jego Serca: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy
utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11,28).
To
wołanie Jezusa, Przyjaciela ludzi, nigdy nie ustało. Powtarza się w ciągu
wieków z taką samą intensywnością i żarem: „Przyjdźcie do Mnie, a Ja
okryję was Moimi błogosławieństwami. Wyleję na was całą Moją miłość”
(Vassula Ryden, Prawdziwe Życie w Bogu, Katowice 1998, Orędzie z dnia
17.09.86, wyd. Vox Domini). „Przyjdźcie do Mnie. Tak bardzo was kocham! Módlcie
się! Tęsknię z niepokojem, aby zobaczyć każdego z was, jak powraca do
Mnie” (tamże, 21.10.86).
„Przyjdźcie
wypocząć we Mnie, a odczujecie Miłość, jaką mam dla was, i Pokój, którego
mogę wam udzielić” (tamże, 26.10.86). „Przyjdźcie wy
wszyscy, którzy jesteście głodni i spragnieni. Przyjdźcie, bo Mój chleb
jest za darmo. Przyjdźcie i jedzcie do nasycenia waszych serc. Przyjdźcie napełnić
wasze puchary. Zaspokójcie głód waszych podniebień Moim niebieskim chlebem,
chlebem pouczenia i zrozumienia” (tamże, 19.01.87).
„Przyjdźcie
do Mnie, biedne dusze, przyjdźcie Mnie spotkać i nauczcie się poznawać
waszego kochającego Ojca. On Sam was nakarmi Moim własnym Ciałem, ugasi wasze
pragnienie Moją własną krwią. On uleczy was, jeśli jesteście chorzy,
pocieszy, jeśli jesteście strapieni. On ogarnie was Swoją Miłością i
ogrzeje, gdy będzie wam zimno. Nie odrzucajcie Mnie. Ja jestem Miłością i
kocham was mimo waszej niegodziwości. Mówię, że kocham was, nawet jeśli Mną
pogardzacie. Jestem Bogiem pełnym litości, zawsze gotowym przyjąć was i
pozwolić wam żyć w Moim Sercu” (tamże, 1.02.87).
„Przyjdźcie
więc Mnie spotkać, Ja jestem Miłością. Uwierzcie we Mnie. Jeśli mówicie
Mi, że Mnie nie znacie, mówię wam, że Ja znałem was od waszych
narodzin i że was uświęciłem. Jeśli mówicie Mi, że Mnie nienawidzicie, mówię
wam, że Ja was kocham. Kiedy zgrzeszyliście, przebaczyłem wam. Kiedy
znieważyliście Moje Imię, ukazałem Moje Miłosierdzie nad wami. Gdy Mnie
ranicie, kocham was ciągle i ofiarowuję wam dzielenie Mego Królestwa w
Niebie. Pomimo waszych nieprawości zupełnie wam przebaczam” (tamże,
2.02.87).
„Przyjdźcie
do Mnie, aby dostąpić uzdrowienia. Wzniosę do Mnie wasze dusze, nauczę was
kochać Mnie i siebie nawzajem. Jeśli jesteście słabi, Moja Siła was
podtrzyma. Jeśli jesteście zagubieni, będę z wami, aby pokazać wam Drogę.
Moje Prawo jest Prawem Miłości. Gdy za Nim pójdziecie, otworzę wasze
serca, abyście mogli Mnie przyjąć. Pobudzę was, nauczę was kochać,
przebaczać, być świętymi i prowadzić święte życie. Przyjdźcie więc,
Moi umiłowani, przyjdźcie i uczcie się ode Mnie. Ja jestem Miłością, Ja
jestem Pokojem, Ja jestem Miłosierdziem, Ja jestem Łagodny i Pokorny, Ja
jestem Przebaczeniem. Kocham was wszystkich” (tamże, 2.02.87).
„O,
przyjdźcie! Wy, którzy już we Mnie nie wierzycie; przyjdźcie wy wszyscy, którzy
Mnie opuściliście! Przyjdźcie i zobaczcie, bo teraz jest czas słuchania. Wy
wszyscy, którzy ranicie Moją Duszę, wstańcie, ożyjcie i zobaczcie Moje Światło.
Nie bójcie się Mnie, Ja wam przebaczę, wezmę wasze grzechy i obmyję je Moją
Krwią. Usprawiedliwię wasze słabości i przebaczę wam. Przyjdźcie nasycić
się Rosą Cnoty, która odnowi wasze dusze idące prosto na zatracenie.
Przychodzę was szukać, przychodzę szukać Moich zagubionych owiec. Czyż Ja,
Dobry Pasterz, będę obojętnie patrzył na wasze zagubienie?” (tamże,
7.03.87)
„Moi
synowie, Moje córki, przyjdźcie... Przyjdźcie bliżej Mnie, powróćcie do
Mnie, pozwólcie Mi obdarować was, pozwólcie Mi zanurzyć was w głębinach
Mojego Serca, pozwólcie Mu wchłonąć was i przynieść wam głęboki Pokój.
Przyjdźcie, wejdźcie do Mojej duchowej Posiadłości Pokoju i Miłości.
Przyjdźcie do Mnie i spożywajcie Moje Ciało, bowiem Mój Chleb jest czysty i
oczyści was. Moje Ciało tak bardzo was wzywa! Przyjdźcie do Mnie, do Tego, który
spędza dnie i noce w Tabernakulum czekając na nakarmienie was. Nie wahajcie się
i nie bójcie się Mnie, nie wypierajcie się Mnie. Dlaczego odmawiacie Mi
miejsca w waszych sercach? Przyjdźcie Mnie poznać, a pokochacie Mnie. Jakże
możecie kochać kogoś, kogo nie znacie lub znacie jedynie trochę? Spróbujcie
dobrze Mnie poznać, a pokochacie Mnie gorąco” (tamże, 8.03.87).
„Przyjdźcie
zatem wy wszyscy, którzy unikacie Mnie, i przedstawcie Mi swoje grzechy, abym
wam je przebaczył. Przyjdźcie karmić się Mną. Przyjdźcie oczyścić we
Mnie swoje serca i pozwólcie Mi napełnić je miłością. Wiem, że jesteście
słabi, ale pozwólcie Mi działać w was, dajcie Mi waszą zgodę, umiłowani.
Pozwólcie Mi wyrwać wszystkie wasze nieprawości, odrzucić je daleko i zasiać
w was Moje Ziarna Pokoju i Miłości. Pozwólcie Mi oczyścić was.” (tamże,
8.03.87)
„Przyjdźcie
nasycić się Mną; przyjdźcie i wniknijcie do Moich otwartych Ran; przyjdźcie
i zanurzcie wasze dusze w Mojej Krwi! Pijcie z Mojego Żyjącego Źródła, abyście
mogli być w Nim zanurzeni i w ten sposób nawodnić tę spustoszoną pustynię
i uzdrowić Moje baranki. Zaczerpnijcie z tego żyjącego Płomienia i pozwólcie,
aby pochłonął wasze serca! Kocham was w stopniu, jakiego wasz umysł nigdy
nie pojmie.” (tamże, 2.05.87)
„Przyjdźcie,
Miłość was kocha i Miłość was nigdy nie opuści. Miłość pomoże wam i
poprowadzi was aż do końca.” (tamże, 14.07.88)
„Nie
opierajcie Mi się, przyjdźcie do Mnie. Zanurzcie się we Mnie, bo Ja jestem
oceanem Czułości i Pokoju. Zaczerpnijcie wszyscy z Mojego Najświętszego
Serca, aby napełnić swoje serca. Upiększę was, uczynię doskonałymi. Przyjdźcie
i odżywiajcie się Mną, a będziecie żyli wiecznie, bo Ja jestem Chlebem Żyjącym,
Chlebem Życia!” (tamże, 21.11.88)
„Przyjdźcie
w Ramiona waszego Zbawiciela z wszystkimi waszymi winami, a Ja was oczyszczę,
uzdrowię i przebóstwię, bo jestem Boskością. Uczynię was doskonałymi!
Przyjdźcie do Mnie tacy, jacy jesteście, nie lękajcie się Mnie, Ja jestem
Bogiem Miłości. Jestem pełen Miłosierdzia dla godnych litości. Jestem
Bogiem Litościwym. Módlcie się do Mnie, rozmawiajcie ze Mną, nie wahajcie się!
Gorąco was wyczekuję... Moja Miłość do was wszystkich jest tak wielka,
że Ja – który jestem Świętym Świętych, Odwiecznym Władcą całego
Mojego stworzenia – zniżam się, by móc was dosięgnąć i uzdrowić
z waszych słabości. Jestem zawsze pośród was i będę aż do końca” (tamże,
21.11.88),
„Przyjdźcie
wy wszyscy, którzy Mnie jeszcze nie zrozumieliście i zawrzyjcie ze Mną Pokój.
Przyjdźcie i zawrzyjcie Pokój z Miłością. Ja, wasz Pan, Jezus Chrystus,
chciałbym, abyście stali się Moimi Dziećmi Światłości, tak, Moimi
uczniami Pokoju i Miłości, oddającymi Mi cześć!” (tamże, 3.12.88).
„Przyjdźcie
do Mnie z wszystkimi problemami, dajcie Mi je i wypocznijcie. Przyjdźcie
wesprzeć się na Mnie. Jestem waszym Pocieszycielem i pocieszę was, udzielając
wam Mojego Pokoju. Przyjdźcie do waszego Słodkiego Zbawiciela, a Ja uleczę
wasze rany. Niech nigdy nie zmęczy was wzywanie i proszenie Mnie. Jestem zawsze
z wami. Kocham was i błogosławię każdego z was.” (tamże, 28.12.88).
„Przyjdźcie
do Mnie także wy, którzy Mnie nie kochacie, przebaczyłem wam. Przyjdźcie, a
Ja was uzdrowię!” (tamże, 9.02.89).
„Przyjdźcie
do Mnie, rzućcie się w Ramiona Miłości. Ja nie będę czynił wam wymówek.
Jestem tu, aby zapomnieć i przebaczyć. Nie śpieszcie się tak, aby rzucić się
w zasadzki szatana! Otwórzcie wasze oczy i patrzcie, otwórzcie wasze uszy i słuchajcie
Mojego Wołania z Wysoka. Otwórzcie wasze serce i zrozumcie, że to Ja, Jezus,
was wołam.” (tamże, 3.03.89).
„Przyjdźcie
odczuć Moje Najświętsze Serce ogarnięte płomieniami Miłości! Kiedy to
uczynicie – nawet jeśli wasze serce jest skamieniałe i oschłe z
powodu braku miłości – Ja Moim Płomieniem Miłości ogarnę wasze
serca i uczynię z nich żywe pochodnie. Umiłowani i błogosławieni Mojej
Duszy, jakże cierpi Moje Serce, kiedy widzę niektórych z was jeszcze Mi się
opierających... Patrzcie, czy kiedykolwiek byłem niewierny? Ja jestem
Zawsze-Wierny, jestem Tym, który nigdy się was nie wyprze, nie opuści
w chwilach rozpaczy. Nigdy was nie opuściłem. Będę was szukał jak
narzeczony podążający za oblubienicą, bo jestem waszym Bogiem Wiernym, z
wielką Miłością czuwającym nad wami z Wysoka. Przyjdźcie do Mnie i z miłością
ofiarujcie Mi wasze cierpienia. Ja i wy, wy i Ja, podzielimy te cierpienia.” (tamże,
5.04.89).
„Przyjdźcie
więc do Mnie z Miłością, proście Mnie z Miłością, a otrzymacie.
Wzywajcie Mnie z Miłością, a Ja was wysłucham. Będę
was nosił przy Mojej Piersi, ukołyszę i pocieszę was. Usłyszcie Mój Krzyk
Miłości i Pokoju. Miłość kocha was.” (tamże, 1.05.89).
„Przyjdźcie
do Mnie, do Moich otwartych Ramion, rzućcie się w Moje objęcia, odczuwajcie
Moją Miłość do was, odczuwajcie Miłosierdzie, które okazuję wam
wszystkim. Powróćcie do Mnie, a Ja was uleczę. Zachowujcie starannie Moje Słowa
i wyryjcie Je w waszych sercach. Nie pozwólcie, żeby Moje Słowa były rzucane
na wiatr. Przyjdźcie we Mnie utkwić oczy i nie pozwólcie, by ktokolwiek
oderwał je ode Mnie. Uświadomcie sobie Łaski, które wam daję, ponieważ Ja,
Pan, jestem obecny...” (tamże, 3.06.89).
„Przyjdźcie
ofiarować Mi wasze serca, a Ja przesycę je Moją Miłością, abyście z kolei
i wy napełniali serca Moich dzieci." (tamże, 3.06.89).
„Przyjdźcie!
Wszystko, o co was proszę, to Miłość, to powrót Miłości. Mój Pokój
jest waszym Pokojem. Weźcie Mój Pokój, abyście mogli dawać Go innym.
Zaprzestańcie czynienia zła. Zjednoczcie się! ZJEDNOCZCIE SIĘ I BĄDŹCIE
TYLKO JEDNYM, JAK JA I OJCIEC JEDNYM I TYM SAMYM JESTEŚMY.” (tamże,
26.07.89).
„Przyjdźcie!
Rzućcie się w Moje Otwarte Ramiona. Ja jestem Miłością!” (tamże,
29.11.89).
„Przyjdźcie
do Pana i nie bójcie się pokazać Mu swoich słabości. Przyjdźcie do Pana i
ofiarujcie Mu wasze serca, a On przyjmie je jak mirrę, kadzidło i złoto.” (tamże,
29.11.89).
„Przyjdźcie
do Mnie, zanim zawiedzie was wasz umysł. Przyjdźcie rozmyślać nad wszystkim,
co wam dałem. Przyjdźcie rozważać Moje pragnienia. Szukajcie Mnie,
pragnijcie Mnie. Przyjdźcie rozmyślać nad wszystkim, co wam dałem, i weźcie
sobie Moje Słowa do serca. Pragnę, abyście aktywnie realizowali w życiu
wszystko, czego wam udzieliłem, i abyście to troskliwie zachowywali.” (tamże,
9.02.90).
„Przyjdźcie
do Mnie tacy, jacy jesteście, i wesprzyjcie się na Mnie. Jak Mój umiłowany
Jan wspierał się na Mnie, wy również oprzyjcie głowy na Mojej Piersi i słuchajcie
uderzeń Serca Miłości. Każde uderzenie jest wezwaniem do Miłości.
Wszystko, o co was proszę, to powrót miłości. Kochajcie i uwielbiajcie Mnie,
rozradujcie Mnie, waszego Pana.” (tamże, 22.04.90).
„Przyjdźcie
do Mnie tacy, jacy jesteście. Nie czekajcie, aż będziecie święci, aby przyjść
do Mnie. Przyjdźcie do Mnie tacy, jacy jesteście, a Ja przebaczę wam grzechy
i oczyszczę wasze dusze. Wtedy przyoblekę was Moją Boskością przez wzgląd
na Moje Święte Imię, aby przygotować was na nasze duchowe Zaślubiny.” (tamże,
12.09.90).
„Przyjdźcie do Mnie i wesprzyjcie się na Mnie, a Ja będę
waszym Pasterzem, który zaprowadzi was nad Moje wieczne Wody. Ja uzdrowię
wasze rany i opatrzę je. Moje Oczy nigdy was nie opuszczają. Mówię wam, przy
Mnie wasz stół będzie zawsze pełny. Ze Mną będziecie spożywać wieczerzę,
Moi przyjaciele.?” (tamże, 5.12.91).
„Przyjdźcie
do Mnie rzucić się w Moje Ramiona. Jakaż większa radość od bycia trzymanym
przez Ręce, które was stworzyły? Przyłóżcie ucho do Moich Ust, do tych
Ust, które przez wasze nozdrza tchnęły w was Życie. Z prochu ziemi ożywiłem
was, abyście czynili sobie ziemię poddaną. Dotknąłem was i poprosiłem, abyście
słuchali Mego Słowa.” (tamże, 13.12.92).
„Przyjdźcie
wzrastać w Mojej Miłości, aby wasza jedność ze Mną była doskonała.” (tamże,
9.11.96).
„Przyjdźcie
wszyscy, którzy spragnieni jesteście, a nawet o tym nie wiecie. Przyjdźcie i
rozpoznajcie to Serce waszego Boga, abyście mogli Mnie zrozumieć i poznać
Mnie jako trzykroć Świętego. Przyjdźcie posiąść to Serce, abyście w
waszych sercach zdecydowali się na Moje Królestwo i na wszystko, co jest
sprawiedliwe. Przyjdźcie umieścić wasze serca w Moim Sercu, abym pewnego dnia
naprawdę mógł wam powiedzieć: «Pójdź, Moje dziecko, pójdź dzielić ze
Mną Mój Tron. Ja zawsze uznawałem cię za należącego do Mnie, za Moją
resztę, kość z Moich kości, ciało z Mego Ciała, przyjdź, Moja cząstko,
przyjdź odziedziczyć to, co należało do ciebie od założenia świata.” (tamże,
26.01.97).
„Przyjdźcie
i dowiedzcie się: w doświadczeniach Ja zawsze jestem z wami. Ja jestem waszym
Pocieszycielem i tam, gdzie jest rozpacz, pocieszam i uzdrawiam.” (Vassula
Ryden, Prawdziwe Życie w Bogu, Katowice 1998, Orędzie z 7.06.98,
wydawnictwo Vox Domini).
Wszystkie
powyższe wezwania to nic innego jak tylko powtarzanie na różne sposoby
jedynego wołania Serca Jezusowego zapisanego w Ewangelii: „Przyjdźcie do
Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”
(Mt 11,28). Dzięki współpracownikom Jezusa, dzięki Jego prawdziwym
przyjaciołom to ewangeliczne wezwanie rozbrzmiewa przez wieki, aby każdy człowiek
mógł usłyszeć wołanie Serca Jezusowego, przyjść do Niego i otrzymać
zbawienie.
Warunki
i przejawy przyjaźni z Bogiem
3. Jakie wewnętrzne
postawy i jakie formy postępowania powinny cechować naszą przyjaźń z
Bogiem? J 15,14
O
prawdziwej przyjaźni można mówić wtedy, gdy istnieją pewne wewnętrzne
postawy wobec osoby określanej mianem przyjaciela oraz różne formy postępowania,
zachowania się wobec niej. I te wewnętrzne postawy, i wypływające z niej
formy zachowania się tworzą to, co nazywamy przyjaźnią. Przeanalizujemy
najpierw wewnętrzne przyjacielskie postawy, a potem zastanowimy się nad niektórymi
działaniami i formami postępowania, które z tych postaw wypływają.
A.
Wiara, zaufanie i miłość fundamentem każdej przyjaźni
a. Wiara
W
przyjaźni konieczna jest wiara w to co, mówi przyjaciel, wiara w prawość
jego pragnień, wiara w jego życzliwość, w dyskrecję itp. Nie można być
przyjacielem, gdy się komuś nie wierzy. Gdyby ktoś, słuchając naszych
zwierzeń o naszych kłopotach i troskach, powiedział nagle: nie wierzę w to,
co mówisz, z pewnością nie ujawniłby przyjacielskiej postawy. Przyjaźń
wymaga przyjęcia z wiarą zwierzeń przyjaciela, powierzonej nam w zaufaniu
prawdy.
Odnosi
się to również do przyjaźni z Bogiem. Nie może zaistnieć przyjaźń z Nim
bez całkowitego uwierzenia Mu. Przyjaźń wymaga wierzenia i zawierzenia
Boskiemu Przyjacielowi. Trzeba z głęboką wiarą, szacunkiem i poczuciem
niegodności przyjmować każde Jego słowo, jak największy skarb, który
zechciał nam powierzyć. Tym skarbem jest objawiona prawda o Jego miłości.
Kto więc chce żyć w przyjaźni z Bogiem, ten powinien przyjąć z wiarą Jego
Objawienie, które nie jest tylko pouczeniem o różnych prawdach, lecz przede
wszystkim zwierzeniem się Boga z Jego niepojętej miłości. Objawienie to
odkrycie przed nami zamysłu miłości, czyli tajników Boskiego Serca. To
zwierzenie się z Bożej miłości domaga się przyjęcia go z najgłębszą
wiarą.
b. Przyjacielska ufność
Innym
elementem niezbędnym dla istnienia przyjaźni jest zaufanie drugiemu. To
zaufanie wiąże się ściśle z wiarą. Tak więc, aby móc się z kimś przyjaźnić,
trzeba ufać, że osoba nazywana przyjacielem nie zwodzi nas, że można postępować
zgodnie z jej radami, że nam nimi nie tylko nie zaszkodzi, lecz, przeciwnie, właściwie
pokieruje naszym życiem i pomoże nam je dobrze ukształtować. Zaufanie
przyjacielowi przejawia się w podążaniu za jego radami, wskazówkami, życzeniami.
Apostołowie
zaufali Jezusowi, poszli za Nim, porzucili swoje dotychczasowe zajęcia. Ufali,
że Jezus Chrystus jest Kimś, kto ich nie skrzywdzi, nie zawiedzie ich, skoro
ich powołuje do podążania za Sobą.
Z
Bogiem przyjaźni się ten, kto Mu prawdziwie ufa. Ta ufność ujawnia się
przede wszystkim w kierowaniu się wolą Bożą w naszym życiu, w stosowaniu się
do wszystkich wymogów nauki Chrystusa. Zaprzyjaźnimy się z Chrystusem, gdy
zaufamy jego nauce, Jego kierownictwu. Dowodem tego zaufania będzie kształtowanie
swojego życia nie według naszych zapatrywań i pragnień, lecz według Jego
nauki, według Jego Boskiej woli.
c. Przyjaźń to prawdziwa miłość
Najważniejsza
w przyjaźni jest miłość. Ona jest czymś więcej niż samą tylko więzią
uczuciową istniejącą między prawdziwymi przyjaciółmi. Miłość to troska
o drugiego, o jego życie, rozwój, szczęście, dobro.
Na
miłości opiera się też przyjaźń z Bogiem. On jest naszym Przyjacielem dzięki
autentycznej i stałej miłości do nas. My stajemy się Jego przyjaciółmi,
kiedy kochamy Go „całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem
i całą swoją mocą” (Mk 12,30)
B.
Postawy i działania wypływające z przyjacielskiej wiary, ufności i miłości
Kiedy
już zaistniała przyjaźń – która bazuje zawsze na zawierzeniu drugiemu, na
ufności i miłości – wtedy pojawiają się różne formy działania, różne
zachowania i czyny. Są one oznakami istniejących więzów przyjaźni. Do tych
przejawów przyjaźni można zaliczyć: spełnianie woli i pragnień przyjaciół,
troskę o ich dobro, współdziałanie z nimi w ich dobrych dziełach,
udzielanie im pomocy w potrzebie, pocieszanie w chwilach smutku, wynagradzanie,
gdy zostali znieważeni, spotykanie się z nimi, wczuwanie się w ich troski, kłopoty
i radości, powierzanie im nie znanych nikomu sekretów swojego serca. Zastanówmy
się nad tymi przejawami przyjaźni, które powinny cechować również naszą
przyjacielską więź z Bogiem.
a. Spełnianie woli Boskiego
Przyjaciela
Zawierzenie
Bogu, zaufanie Mu i miłość do Niego ujawnia się przede wszystkim w spełnianiu
Jego woli wyrażonej w przykazaniach i w całej nauce Jezusa Chrystusa. Kto ufa
przyjacielowi i kocha go, ten spełnia wszystkie jego dobre życzenia i
pragnienia. Tak ma być również w naszym odniesieniu do Boga. Przyjacielska i
dziecięca zarazem postawa wobec Niego przejawia się w wypełnianiu Jego woli i
nakazów.
W
odniesieniu do Boga miłość nie jest więc jakimś uczuciem, sentymentem, lecz
kierowaniem się Jego wolą, Jego przykazaniami, nauką, którą dał nam Jezus
Chrystus. Stajemy się przyjaciółmi, kiedy spełniamy to, co nakazuje
Zbawiciel. „Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam
przykazuję” (J 15,14).
Przyjaźń
z Bogiem opiera się na dobrowolnym, wynikającym z miłości kierowaniu się
wolą Bożą i Jego pouczeniami. Przyjaźń z Bogiem to dobrowolne poddanie się
Mu. „Bóg stworzył człowieka na swój obraz i ukonstytuował go w swojej
przyjaźni. Człowiek, stworzenie duchowe, może przeżywać tę przyjaźń
tylko jako dobrowolne poddanie się Bogu.” (KKK 396)
b. Współdziałanie z Przyjacielem
ludzi
Przyjaźń
domaga się współdziałania z przyjacielem w jego wszystkich dobrych dziełach.
To prawo przyjaźni obowiązuje również w naszej relacji z Bogiem. On, jako
wierny i kochający Przyjaciel, współdziała zawsze z nami dla naszego dobra,
jak o tym zapewnia nas św. Paweł: „Wiemy też, że Bóg z tymi, którzy Go
miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra” (Rz 8,28).
Również
człowiek, jeśli chce być prawdziwym przyjacielem Boga, powinien z Nim współpracować,
tym bardziej że wszystkie Jego zamiary i działania są bardzo dobre, wypływające
z nieskończonej mądrości i miłości. Człowiek może współdziałać z
Bogiem stwarzającym i zbawiającym.
Ze
Stwórcą współpracują rodzice przekazujący życie i wychowujący dzieci. Również
praca dla dobra człowieka jest współpracą ze Stwórcą. Doskonalenie siebie
i innych ludzi to również wyraz tego współdziałania.
Przyjaźń
z Bogiem powinna wyrażać się też we współdziałaniu z Nim w zbawianiu świata.
Ponieważ Bóg pragnie zbawienia wszystkich ludzi, dlatego przyjaźń z
Nim musi przyjąć formę troski o wieczne szczęście wszystkich ludzi.
Jedną
z form tej pomocy jest ewangelizacja. Powinniśmy oddać do dyspozycji
Zbawicielowi nasz czas i pozwolić Mu mówić do świata przez nasze usta. Nie
możemy przeszkadzać Mu w tym, nie powinniśmy stawiać oporu, gdyż On pragnie
dotrzeć do każdego serca ludzkiego, aby wykrzesać z niego choć odrobinę
przyjacielskiej miłości, zawierzenia i zaufania. Mamy wypełnić życzenie
Chrystusa, który chce, by Ewangelia była głoszona wszelkiemu stworzeniu i aby
była przez wszystkich zachowywana (por. Mt 28,19n).
Ewangelizowanie
świata ma być przyciąganiem – naszym słowem, przykładem i wszystkimi
naszymi uzdolnieniami – ludzkich serc do Boskiego Serca Jezusa, aby w Nim
zaznały wytchnienia, wypoczynku i wiecznej radości zbawienia. Jako ci, których
Pan uznał za swych przyjaciół, mamy bez końca powtarzać światu Jego
zaproszenie: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni
jesteście, a Ja was pokrzepię” (Mt 11,28).
Głoszenie
Dobrej Nowiny słowem domaga się wsparcia go ewangelizowaniem poprzez przykład
dobrego życia. Wymaga też składania Ojcu niebieskiemu w ofierze swojego życia
wraz z Chrystusem dla zbawienia świata. Potrzebna jest też nasza modlitwa, a w
niektórych wypadkach – także materialne wsparcie różnych dzieł
ewangelizacyjnych i misyjnych. Modlitwa i ponoszenie ofiar sprawia, że
ewangelizacja staje się owocna, tzn. prowadzi do autentycznego nawrócenia
wielu ludzi i tym samym umożliwia im wieczne zbawienie.
Św.
Jan Chrzciciel – prawdziwy „przyjaciel Oblubieńca” (por. J 3,29)
– pokazuje nam, jak przyciągać ludzi nie do siebie, lecz do Chrystusa (por.
J 3,26-30). Poprzednik Zbawiciela przez wszystko, co czynił, starał się
tylko o jedno: o to, by Jezus Chrystus, Zbawiciel i Bóg, został przyjęty przez
każde ludzkie serce. Nauczał więc, wzywał do pokuty, prostował ścieżki
ludzkich serc, przygotowywał drogę Panu (por. Mt 3, 3). Niczego nie
szukał dla siebie, gdyż żył dla swojego Przyjaciela. Przebywał na pustyni,
żywił się szarańczą i miodem, nosił odzienie z sierści wielbłądziej (por.
Mt 3,4). Św. Jan Chrzciciel swoim przykładem poucza nas, że autentyczna
przyjaźń z Chrystusem to życie wyłącznie dla Niego, dla Jego spraw; to
czynienie wszystkiego w tym celu, by możliwie cała ludzkość przyjęła Go i
pokochała; to gotowość oddania – jak on to uczynił – życia w obronie Bożej
prawdy i prawa.
c. Udzielanie pomocy Chrystusowi
cierpiącemu w bliźnich
Przyjacielowi
pomaga się w potrzebie, zwłaszcza wtedy gdy cierpi głód, pragnienie, gdy
jest chory, gdy spotkało go coś przykrego. Taką pomoc możemy okazać
Chrystusowi poprzez naszych bliźnich. On sam nas zapewnił: „Zaprawdę,
powiadam wam: Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich
najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40).
Chociaż
zmartwychwstały Pan przebywa obecnie w chwale, to jednak cierpi w członkach
swojego Mistycznego Ciała. W ubogich i cierpiących Kościół rozpoznaje obraz
swego ubogiego i cierpiącego Założyciela (por.
Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 8; KKK 786)
d. Wynagradzanie Boskiemu Sercu
Ważnym
przejawem przyjaźni jest też pocieszanie w kłopotach, wynagradzanie
przyjacielowi za zniewagi, których doznał. Kto autentycznie kocha, ten
spontanicznie pragnie uszczęśliwić bliską osobę, gdy została przez kogoś
zasmucona, gdy doznała przykrości. Przyjacielska miłość w stosunku do osób
krzywdzonych i znieważanych przyjmuje formę pocieszania ich i wynagradzania im
za doznane zniewagi.
Ten
przejaw przyjaźni powinien ujawniać się także w odniesieniu do Jezusa
Chrystusa. Chociaż przebywa On w chwale, to jednak jest ustawicznie prześladowany
i znieważany w swoim Mistycznym Ciele. Św. Paweł zrozumiał to pod
Damaszkiem, gdy usłyszał słowa Chrystusa: „Szawle, Szawle, dlaczego Mnie
prześladujesz?” (Dz 9,4)
Grzech
znieważa Chrystusa, dlatego ma pobudzać wszystkich miłujących Go prawdziwych
przyjaciół do wynagradzania Mu za niesłuszne i niesprawiedliwe zniewagi.
Kiedyś
widziałem z daleka, jak pewien agresywny chłopak pchnął i przewrócił małe
dziecko. Przechodzące tamtędy inne dziecko podbiegło natychmiast, pomogło się
podnieść przewróconemu chłopcu i przytuliło go, aby w ten sposób swoim
spontanicznym odruchem dobroci zmniejszyć jego duchowy ból wynikający z
zetknięcia się z agresją i brakiem miłości.
Serca
kochające Chrystusa, Jego prawdziwi przyjaciele, wyczuwają, że jest On ciągle
zapominany, lekceważony, znieważany, choć absolutnie na to nie zasługuje.
Nawet jeśli spotyka się z miłością, to nie jest kochany tak, jak na to zasługuje.
Kto kocha Chrystusa, ten zawsze znajduje słowa wyrażające współczucie
i miłość. I nie tylko słowa. Swoimi czynami, wiernością w najdrobniejszych
sprawach usiłuje Mu wynagrodzić za lekceważenie i za niewierności, z którymi
ciągle się spotyka.
e. Spotykanie
się z Bogiem i
życie w
Jego obecności
Przyjaciele
pragną się często spotykać. Przychodzą do siebie ze swoimi radościami i
troskami. Bóg chce być takim naszym Przyjacielem, do którego idziemy z
wszystkimi naszymi radościami i smutkami. Przez Jezusa wzywa nas: „Przyjdźcie
do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”
(Mt 11,28). Mamy więc przychodzić do Niego, rozmawiać z Nim, wszystko
Mu powierzać.
Każda
modlitwa jest spotkaniem z Boskim Przyjacielem. Jest przebywaniem i rozmową z
Nim. Takim trwaniem przed Boskim Przyjacielem jest szczególnie modlitwa
kontemplacyjna. Św. Teresa modlitwę tę nazywa przyjacielskim spotkaniem z
Jezusem, który nas kocha: "Kontemplacja myślna nie jest, według mnie,
niczym innym jak głębokim związkiem przyjaźni, w którym rozmawiamy sam na
sam z Bogiem, w przekonaniu, że On nas kocha" (Św.
Teresa od Jezusa, Księga Życia, 8; por. KKK 2709)
Sakramenty,
a zwłaszcza Komunia św., umożliwiają nam spotykanie się z prawdziwym
Przyjacielem ludzi.
Spotkania
z Bogiem nie mogą jednak być czymś rzadkim, Powinniśmy stale żyć w jedności
z Bogiem i w Jego obecności. Ta jedność jest możliwa dzięki łasce uświęcającej
i wypełnianiu w każdej chwili dnia woli Bożej. Ten trwa w jedności z Bogiem,
kto tak jak Maryja wypełnia wolę Bożą.
Ponieważ
Bóg jest blisko nas – a nawet może przez łaskę żyć w nas – dlatego
powinniśmy bez przerwy trwać w obecności Pana, który nigdy od nas nie chce
się oddalać. On stale czuwa nad każdym naszym krokiem, ustawicznie wyciąga rękę, aby nam pomagać w każdej chwili dnia. O tej Jego obecności
powinniśmy sobie przypominać w ciągu dnia.
Nigdy nie jesteśmy sami. Kiedy czynimy coś dobrego, On zawsze z nami współdziała.
f. Wsłuchiwanie się w głos Pana
Innym
przejawem autentycznej przyjaźni jest uważne wsłuchiwanie się i rozumienie
przyjaciela, aby udzielić mu pomocy, zrozumieć, podnieść na duchu, dodać
odwagi.
Takim
słuchającym Przyjacielem jest Bóg, który wsłuchuje się nie tylko w to, co
mówią nasze wargi, ale i w to, co czuje i czego pragnie nasze serce. On słyszy każde
jego drgnienie i pragnie na nie odpowiedzieć.
Również
nasza autentyczna przyjaźń z Bogiem powinna się ujawnić w uważnym słuchaniu
Go, w rozważaniu Jego słów, w ciągłym pragnieniu spełniania odczytanych
pragnień Boskiego Serca.
To ustawicznie czyniła Maryja.
g. Szukanie pomocy Boskiego
Przyjaciela
Przyjaciół
można rozpoznać między innymi po sposobie rozmawiania ze sobą, po tematach,
które poruszają w czasie prowadzonych rozmów. Najczęściej są to jakieś
problemy dotyczące własnego życia, sprawy, o których nie można powiedzieć
wszystkim ludziom, z obawy przed niezrozumieniem lub nawet złym wykorzystaniem
ujawnionej tajemnicy dotyczącej życia osobistego. Przyjaciele powierzają
jeden drugiemu sekrety swojego życia, aby szukać rady, wsparcia. Przyjacielowi
można powiedzieć wszystko, bo on zawsze chce udzielić pomocy. Powierzanie mu
sekretów życia wyraża zaufanie.
Ponieważ
Bóg jest dobry i zawsze nas słucha, dlatego w każdej chwili możemy z wiarą
i ufnością przedstawiać Mu nasze radości, troski, kłopoty i niepokoje. On
nam pomoże, podniesie na duchu, umocni w trudach.
Chrystus
jest przyjacielem, na którego zawsze możemy liczyć. On w każdej chwili gotów
jest okazać nam pomoc. Możemy więc w każdym momencie naszego życia zwracać
się do Niego i szukać Jego wsparcia. On nas wysłucha i pomoże swoją
wszechmocą.
Tajemnice
swojego życia można bez lęku i obawy przedstawiać Boskiemu Przyjacielowi.
Jak chory pokazuje rany i ujawnia swe dolegliwości przed lekarzem, aby ten mógł
mu pomóc i wyleczyć go, tak i my możemy bez obawy ukazać Dobremu
Przyjacielowi nasze rany i choroby duchowe. On nie odwróci się od nich z
obrzydzeniem, lecz opatrzy rany i wyleczy nas z wszelkich chorób i słabości
duchowych. Do Niego więc mamy przyjść i wesprzeć się na Nim. On jest Dobrym
Pasterzem, który troszczy się o swoje owce, prowadzi je do wiecznych wód,
opatruje ich rany i uzdrawia (por.
Ez 34,16). Jezus Chrystus
jest Pasterzem, który oddał życie za swoje owce (por.
J 10,11).
Boskiemu
Przyjacielowi powinniśmy polecać przede wszystkim naszą chorą miłość, aby
ją uzdrowił i umocnił. Aby jednak tak mogło się stać, musimy Mu ofiarować
naszą wolną wolę. Wtedy on wejdzie do naszego serca i uzdrowi je. On jednak,
delikatny Przyjaciel, nie wdziera się nigdy siłą. Stoi u drzwi, puka i czeka,
aż Mu ktoś otworzy swoje serce i przyjmie Go (por.
Ap 3,20; por. Vassula
Ryden, Prawdziwe Życie w Bogu, Katowice 1998, Orędzie z 18.08.88, wyd. Vox Domini)
4.
Kiedy
człowiek może na wieki żyć w przyjaźni z Bogiem?
Przyjaźń
z Bogiem, która zaczyna się na ziemi, może trwać przez całą wieczność.
Umierający w Panu stają się Jego przyjaciółmi na wieki. „Ci, którzy
umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem oraz są doskonale oczyszczeni, żyją
na zawsze z Chrystusem. Są na zawsze podobni do Boga, ponieważ widzą Go
"takim, jakim jest" (1 J 3, 2), twarzą w twarz (por. 1 Kor 13,12;
Ap 22,4. KKK 1023). Żyją na zawsze z Boskim Przyjacielem ludzi, który z
miłości oddał życie za każdego z nas.
Kto
chce żyć w przyjaźni z Bogiem na zawsze, ten nie powinien niszczyć
przyjacielskiej więzi z Nim przez grzechy ciężkie. Gdyby zaś zgrzeszył,
powinien szukać Bożego przebaczenia przez żal, przez sakrament pojednania i
przez pokutę. Pokuta bowiem otwiera nas na przyjęcie łaski przyjaźni Bożej.
"Cała skuteczność pokuty polega na przywróceniu nam łaski Bożej i
zjednoczeniu nas w przyjaźni z Bogiem" (Katechizm Rzymski, 2,5,18;
KKK 1468).
