(Skrót: RVM
= Jana Pawła II, List
Apostolski Rosarium Virginis Mariae)
Modlitwa kontemplowania oczyma i sercem Maryi niepojętej
miłości Boga
Jedną
z częściej odmawianych w kościele katolickim modlitw jest Różaniec.
Towarzyszące tej modlitwie rozważania mogą nauczyć kontemplacji miłości
Bożej, ujawnionej w życiu i działalności Jezusa Chrystusa.
Na czym polega modlitwa różańcowa? Łk 2,19
Maryja przez całe życie
towarzyszyła Jezusowi: słuchała Jego nauk, patrzyła na to, co czynił, z Nim
cierpiała pod krzyżem, cieszyła się z Jego zmartwychwstania, od Niego i od Ojca
wraz z innymi uczniami otrzymała Ducha Świętego, doznała radości spotkania z
Synem w niebie i ukoronowania na Królową. Istotą modlitwy różańcowej jest
rozważanie i przeżywanie wraz z Matką Najświętszą tych zbawczych wydarzeń, w
których Ona uczestniczyła od poczęcia Jezusa Chrystusa aż po wyniesienie Jej na
Królową.
Rozważając wydarzenia z
życia Zbawiciela i Jego Matki, spotykamy się z przykładami pomagającymi nam w
kształtowaniu naszej osobowości i miłości do Boga i ludzi. Różaniec – to
rozmyślanie niepojętej miłości Boga do nas, ujawnionej w posłaniu na świat
Swojego Syna, w Jego cierpieniu i w przygotowaniu nam przyszłej chwały przez
zmartwychwstanie, wniebowstąpienie i zesłanie Ducha Świętego. Tę chwałę
zapowiada wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny i obdarzenie Jej chwałą
Królowej.
Tajemnice Różańca Świętego
Dziesięciokrotne odmawianie
„Zdrowaś Maryjo" odmierza czas poświęcony na rozważanie poszczególnych tajemnic
i wytwarza odpowiedni klimat modlitewny, sprzyjający kontemplacji tajemnic
wiary. Maryja bardzo pragnie, abyśmy odmawiali Różaniec, zwłaszcza w rodzinie.
Tajemnice radosne
Które tajemnice różańca nazywamy radosnymi? Łk 1,26-2,52
Pięć
pierwszych tajemnic, zwanych radosnymi, ujmuje wydarzenia związane z przyjściem
Syna Bożego na świat dla naszego zbawienia. Tak więc kolejno rozważamy:
poczęcie przez Maryję Jezusa Chrystusa, Syna Bożego, za sprawą Ducha Świętego;
nawiedzenie św. Elżbiety; narodzenie się Jezusa, naszego Zbawiciela;
ofiarowanie Go w świątyni; odnalezienie Go w niej.
Rozważających
tajemnice różańcowe Maryja prowadzi do zrozumienia, w czym tkwi sekret
prawdziwej radości. Przypomina nam, "że chrześcijaństwo to przede wszystkim euhangelion, 'dobra nowina', która ma swe centrum, a nawet całą swoją treść w
Osobie Chrystusa, Słowa, które stało się ciałem, jedynego Zbawiciela świata." (RVM
20).
1. Poczęcie z Ducha Świętego
Nasz Zbawiciel, Jezus Chrystus został poczęty przez
Maryję w dziewiczy sposób, z Ducha Świętego. Według niektórych tradycji Maryja
złożyła Bogu ślub dziewictwa. Bóg uszanował to Jej pragnienie, chociaż powołał
Ją do macierzyństwa. O ślubie czystości Maryi została pouczona św.
Brygida w jednej ze swoich mistycznych wizji. Matka
Najświętsza powiedziała jej: "Uczyniłam w moim sercu ślub, że zachowam
dziewictwo, jeśli będzie to Bogu miłe, i że nie będę nic posiadać na świecie.
Ale gdyby Bóg zechciał, by było inaczej, pragnęłam, żeby Jego woła się spełniła, nie moja. Wierzyłam, że On nie może ani nie chce niczego, co nie
byłoby pożyteczne dla mnie. Dlatego też powierzyłam mu swoją wolę." (Objawienia, Księga I, rozdz. X, tłum. z fr. M.K.)
Poczęcie z Ducha Świętego dokonało się po wyrażeniu
zgody przez Matkę Najświętszą posłanemu do Niej Aniołowi Gabrielowi. Św.
Brygida przekazuje słowa Maryi, która opowiedziała jej o swoim spotkaniu z
Boskim posłańcem. "Nagle ukazał mi się anioł w postaci bardzo
pięknego mężczyzny, nie przyobleczony jednak w ciało. Powiedział mi: "Bądź
pozdrowiona, pełna łaski..." Kiedy to usłyszałam, usiłowałam zrozumieć, co to
znaczy, i dlaczego pozdrawiał mnie w taki sposób. Byłam bowiem przekonana, że
jestem niegodna tego i jakiegokolwiek innego dobra. Wiedziałam jednak, że dla Boga nie
ma nic niemożliwego, może więc uczynić, co zechce. Wówczas anioł odezwał się
po raz drugi: "Ten, którego porodzisz, jest święty i nazwany zostanie Synem
Bożym; a ponieważ Mu się to podoba, tak się też stanie. Uważałam się za
niegodną tego, ale nie pytałam anioła, dlaczego lub kiedy spełni się ta
tajemnica, lecz jedynie o sposób, w jaki się to stanie, bo jestem niegodna być
Matką Boga i nie znam pożycia z mężem. Kiedy to powiedziałam, anioł
odpowiedział mi, że nie ma nic niemożliwego dla Boga i że wszystko, co chce
uczynić, spełnia się. Usłyszawszy słowa anioła, odczułam wielką miłość i wielkie
pragnienie stać się Matką Boga. Moja dusza mówiła pod wpływem niezmiernej
miłości. Wypowiadam więc te słowa: "Niech Twoja wola spełni się we mnie." Po
tych słowach Syn Boży natychmiast począł się w moim łonie. Dusza moja pogrążyła
się w niewypowiedzianej radości, a całe moje ciało drżało ze szczęścia."
(Św, Brygida, Objawienia, Księga I, rozdz. X, tłum. z fr. M.K.)
Zwiastowanie
to pierwsza z tajemnic, które powinny stać się fundamentem autentycznej i
trwałej radości. Zwraca na to uwagę Jan Paweł II. "Pierwszy
cykl – 'tajemnic radosnych' – rzeczywiście znamionuje radość promieniującą z
wydarzenia Wcielenia. Jest to widoczne od chwili zwiastowania, gdy pozdrowienie
Dziewicy z Nazaretu przez Gabriela łączy się z wezwaniem do radości
mesjańskiej: «Raduj się, Maryjo». W tej zapowiedzi osiąga swój cel cała
historia zbawienia, a nawet poniekąd sama historia świata. Jeśli bowiem planem
Ojca jest zjednoczenie wszystkiego w Chrystusie (por. Ef 1, 10), to w jakiś
sposób całego wszechświata dosięga Boska łaskawość, z jaką Ojciec pochyla się
nad Maryją, by uczynić Ją Matką swego Syna. Cała ludzkość jest niejako objęta
owym fiat – 'niech się stanie' – którym z gotowością odpowiada Ona na wolę
Boga." (RVM
20)
Rozważenie
pierwszej tajemnicy radosnej
2.
Nawiedzenie Elżbiety
Od chwili Zwiastowania Maryja stała się
żywą świątynią, noszącą w sobie Boga Syna. Św. Brygida przekazuje nam słowa
Matki Tego, który jest Stwórcą i Panem zarówno Jej, jak i nas wszystkich:
"Tego, który był w moim łonie, nosiłam bez bólu, bez uciążliwości ni
jakiejkolwiek niedogodności. Korzyłam się pod każdym względem wiedząc, że Ten,
którego noszę, jest Wszechmogącym."
(Św, Brygida, Objawienia, Księga I, rozdz. X, tłum. z fr. M. K.)
Chociaż Maryja przez swoje Boskie Macierzyństwo została
wyjątkowo wywyższona, nie wyzbyła się swej pokory i myślenia o innych. Wyrazem
tego jest Jej pójście do Elżbiety.
Druga
tajemnica radosna to pójście Maryi do św. Elżbiety. "Pod znakiem radości jest dalej scena spotkania z Elżbietą, w której sam
głos Maryi i obecność Chrystusa w Jej łonie sprawiają, że Jan «poruszył się z
radości» (por. Łk 1, 44)." (RVM
20).
Tajemnica ta
poucza nas, że radość można znaleźć wtedy, gdy pragnie się – tak jak Maryja –
uszczęśliwiać innych. Ona bowiem, bardzo młoda Matka, poszła do Elżbiety nie
dla własnej przyjemności, lecz po to, by pomóc starszej krewnej, noszącej już
pod swym sercem poprzednika Jej Syna Jezusa – Jana Chrzciciela.
Rozważenie drugiej
tajemnicy radosnej
3.
Narodzenie się Jezusa w Betlejem
Człowiek na
różne sposoby szuka w życiu radości. Trzecia tajemnica różańcowa przypomina
nam, że jeśli nie chcemy doznawać rozczarowań i cieszyć się autentycznie,
powinniśmy rozbudzać naszą radość wiarą w to, że Bóg nas kocha i przyszedł do
nas w osobie Syna. "W wesele obfituje scena z Betlejem, w której
narodzenie Bożego Dziecięcia, Zbawiciela świata, aniołowie opiewają i ogłaszają
pasterzom właśnie jako «radość wielką» (Łk 2, 10)." (RVM
20)
Rozważenie
trzeciej tajemnicy radosnej
4.
Ofiarowanie Jezusa w świątyni
Tajemnica
ofiarowania Jezusa w świątyni wyraża najgłębsze pragnienie Maryi oddawania Bogu
wszystkiego, co najcenniejsze. Z tego względu w świątyni oddała w ręce Boga
swojego Syna.
To radosne
oddanie łączy się jednak z cierpieniem, ze względu na zapowiedziany proroczo
przez Symeona miecz boleści. Na to cierpienie Maryi zwraca uwagę papież Jan
Paweł II: "Ale już dwie ostatnie
tajemnice, choć zachowują posmak radości, zapowiadają równocześnie oznaki
dramatu. Ofiarowanie w świątyni bowiem, wyrażając radość z konsekracji i
doprowadzając do zachwytu starca Symeona, obejmuje też proroctwo o «znaku
sprzeciwu», jakim to Dziecię będzie dla Izraela, oraz mieczu, który przeniknie
duszę Matki (por. Łk 2,34-35)." (RVM
20)
Maryję mogły
zaniepokoić nie tylko słowa Symeona. Znała Ona przecież przerażające teksty
proroka Izajasza, mówiące o cierpieniach Sługi Jahwe, jak np. taki: "Lecz On
był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta
zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie." (Iz 53,5). Słowa Symeona zapowiadające miecz boleści mogły też przypomnieć Jej Psalm 22: "Bo
sfora psów mnie opada, osacza mnie zgraja złoczyńców. Przebodli ręce i nogi
moje, policzyć mogę wszystkie moje kości. A oni się wpatrują, sycą mym
widokiem; moje szaty dzielą między siebie i los rzucają o moją suknię." (Ps 22,
17-19).
Z powodu
tych wszystkich proroctw o przyszłym Mesjaszu radość Maryi zawsze łączyła się z
cierpieniem, jak o tym powiedziała Ona sama św. Brygidzie. Święta Mistyczka
zapisała takie Jej słowa: "Patrząc i rozważając Jego [Jezusa]
piękno, moja dusza pogrążała się w radości, wiedziałam bowiem, że nie jestem
godna takiego Syna. Kiedy jednak w wyobraźni dostrzegałam na Jego dłoniach i
stopach ślady gwoździ i kiedy słyszałam, że – według proroków – zostanie On
ukrzyżowany, wówczas me oczy rozpływały się we łzach i smutek rozdzierał moje
serce. Gdy mój Syn patrzył na mnie, tak przybitą i zalaną łzami, był
śmiertelnie smutny. Kiedy zaś rozważałam potęgę Bóstwa, doznawałam ponownie
pociechy, wiedziałam bowiem, że Ono chce, aby tak było, i że On został posłany,
by to się stało. Wtedy to poddawałam swoją wolę Jego woli. Tak więc moja radość
zawsze mieszała się z boleścią."
(Św. Brygida, Objawienia, Księga I, rozdz. X, tłum. z fr. M. K.)
Starzec Symeon zapowiedział miecz boleści, który przeszyje serce
Maryi
(por. Łk 2,34-35). Ona sama wyjaśniła św.
Brygidzie, jakich pięć włóczni przeszyło Jej serce w chwili śmierci Jej
Syna.
"W chwili śmierci mojego Syna moje serce było
przeszyte pięcioma włóczniami: pierwszą włócznią było patrzenie na mojego
ukochanego wszechmogącego Syna, obnażonego (...) bez możliwości okrycia Jego
nagości.
Drugą włócznią były bluźniercze oskarżenia miotane
pod Jego adresem. Obwiniano Go o to, że jest zdrajcą, kłamcą, nikczemnym i
nielojalnym szpiegiem. A ja wiedziałam, że jest sprawiedliwy, prawdomówny, że
nigdy nie chciał nikogo obrazić.
Trzecią włócznią była korona cierniowa, która tak
nieludzko przebiła Mu głowę, że krew spływała Mu do ust, na brodę i do uszu.
Czwartą włócznią było słuchanie wypowiadanych
przez Niego słów: "Ojcze mój, dlaczego mnie opuściłeś?" To tak, jakby mówił:
"Tylko Ty możesz mi okazać litość".
Piątą włócznią, która przebiła moje serce, była
Jego gorzka śmierć.
A właściwie to moje serce zostało zranione tyloma
włóczniami, ile krwi wypłynęło z Jego żył."
(Św. Brygida, Objawienia, Księga I, rozdz. XVII, tłum. z fr. M. K.)
Rozważenie
czwartej tajemnicy radosnej
5.
Odnalezienie Jezusa w świątyni
«Radosne, a
zarazem dramatyczne jest również opowiadanie o dwunastoletnim Jezusie w
świątyni. Ukazuje się On tutaj w swej Boskiej mądrości i zasadniczo jako Ten,
kto 'naucza'. Objawienie w Nim tajemnicy Syna całkowicie oddanego sprawom Ojca
jest zapowiedzią ewangelicznego radykalizmu, który w obliczu bezwzględnych
wymogów Królestwa wykracza ponad najserdeczniejsze nawet więzi ludzkie. Nawet
Józef i Maryja, zatrwożeni i zaniepokojeni, "nie zrozumieli tego, co im powiedział" (Łk 2, 50).» (RVM
20)
Rozważenie piątej
tajemnicy radosnej
Tajemnice
światła
16 października 2002 roku
papież Jan Paweł II ubogacił Różaniec rozważaniem pięciu nowych tajemnic z
życia Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela. Papież nazwał je tajemnicami
światła.
O
jakich wydarzeniach wspominają tajemnice światła? (J
8, 12; Mt 3, 17; J 8, 1-12; Mk 1, 15; Łk 9, 35; J 13, 50; Mt 26,20-30)
Tajemnice światła
skupiają uwagę modlącego się na Chrzcie Jezusa Chrystusa, na wydarzeniach w
Kanie Galilejskiej, na nauczaniu Zbawiciela, który głosił Królestwo Boże i
wzywał do nawrócenia; na przemienieniu na Górze Tabor oraz na ustanowieniu
Eucharystii. "Przechodząc
od dzieciństwa i życia w Nazarecie do życia publicznego Jezusa – uczy Jan Paweł
II – kontemplacja
prowadzi nas do tych tajemnic, które ze specjalnego tytułu nazwać można
'tajemnicami światła'. W rzeczywistości całe misterium Chrystusa jest światłem.
On jest «światłością świata» (J 8, 12). Jednak ten wymiar wyłania się
szczególnie w latach życia publicznego, kiedy głosi On Ewangelię Królestwa.
Pragnąc wskazać wspólnocie chrześcijańskiej pięć znamiennych momentów –
tajemnic 'pełnych światłości' – tej fazy życia Chrystusa, uważam, że słusznie
można by za nie uznać:
1. Jego chrzest w Jordanie;
2. objawienie siebie na weselu w
Kanie;
3. głoszenie Królestwa Bożego i
wzywanie do nawrócenia;
4. przemienienie na górze Tabor;
5. ustanowienie Eucharystii,
będącej sakramentalnym wyrazem misterium paschalnego.
Każda z tych
tajemnic jest objawieniem Królestwa, które już nadeszło w samej Osobie Jezusa." (RVM 21)
"W tych tajemnicach, z wyjątkiem
Kany, obecność Maryi pozostaje ukryta w tle. Ewangelie wspominają zaledwie
kilka razy o Jej przygodnej obecności w jednym czy drugim momencie nauczania
Jezusa (por. Mk 3, 31-35; J 2, 12) i nic nie mówią, czy była w Wieczerniku w
czasie ustanowienia Eucharystii. Jednak rola, jaką pełni w Kanie, widoczna jest
w jakiś sposób w całej drodze Chrystusa. Objawienie, które w czasie chrztu w
Jordanie dał o Nim bezpośrednio Ojciec, a które w Janie Chrzcicielu odbiło się
echem, w Kanie znajdujemy na Jej ustach i staje się ono wielkim macierzyńskim
napomnieniem, skierowanym przez Nią do Kościoła wszystkich czasów: «Zróbcie
wszystko, cokolwiek wam powie» (J 2, 5). Jest to napomnienie, które dobrze
wprowadza w słowa i znaki Chrystusa w czasie Jego życia publicznego, stanowiąc
maryjne tło dla wszystkich 'tajemnic światła'." (RVM 21)
Zachęcając nas do odmawiania
"tajemnic światła", zwłaszcza w każdy czwartek tygodnia, Jan Paweł II wyjaśnia
następująco ich znaczenie:
1.
Chrzest Jezusa w Jordanie
"Tajemnicą światła jest przede wszystkim chrzest w Jordanie. Tutaj, gdy Jezus
schodzi do wody – jako niewinny, który czyni siebie 'grzechem' za nas (por. 2
Kor 5, 21) – otwierają się niebiosa i głos Ojca ogłasza Go Synem umiłowanym
(por. Mt 3, 17 i par.), a Duch Święty zstępuje na Niego, by powołać Go do
przyszłej misji." (RVM 21)
Rozważając
tajemnicę chrztu Chrystusa w Jordanie, warto często medytować fragment
Katechizmu Kościoła Katolickiego, który dogłębnie ukazuje nam niektóre
aspekty tego wydarzenia: "Chrzest Jezusa jest z Jego strony przyjęciem i
zapoczątkowaniem Jego posłania Cierpiącego Sługi. Jezus pozwala zaliczyć się do
grzeszników (Por.
Iz 53, 12.). Jest już "Barankiem
Bożym, który gładzi grzech świata" (J 1, 29); uprzedza już
"chrzest" swojej krwawej śmierci
(Por.
Mk 10, 38; Łk 12, 50.);
przychodzi już "wypełnić wszystko, co sprawiedliwe" (Mt 3, 15), to
znaczy poddaje się całkowicie woli swego Ojca. Jezus z miłości przyjmuje ten
chrzest śmierci na odpuszczenie grzechów (Por.
Mt 26, 39.). Na to
przyjęcie odpowiada głos Ojca, który upodobał sobie w Synu
(Por.
Łk 3, 22; Iz 42, 1.).
Duch, którego Jezus posiada w pełni od chwili swego poczęcia, przychodzi
"spocząć" na Nim (J 1, 32-33.
Por. Iz 11,
2.). Jezus będzie Jego
źródłem dla całej ludzkości. Przy Jego chrzcie "otworzyły... się niebiosa"
(Mt
3, 16), które zamknął grzech Adama; wody zostają uświęcone przez zstąpienie
Jezusa i Ducha – jest to zapowiedź nowego stworzenia." (KKK 536)
Tajemnica chrztu Jezusa zapowiada
inny chrzest, który On sam ustanowił, a który my przyjęliśmy. Większość z nas
nie pamięta dnia swojego chrztu, chociaż sakrament ten zmienił nas radykalnie.
W chwili przyjęcia go zstąpił na nas Duch Święty, jak na Jezusa w Jordanie,
staliśmy się dziećmi Boga, dlatego Ojciec o każdym z nas powiedział i nadal
mówi, i przez całą wieczność będzie powtarzać: "To jest moje ukochane dziecko".
Św. Hilary z Poitiers powie: "Wszystko, co dokonało się w Chrystusie, pozwala
nam poznać, że po Jego kąpieli w wodzie Duch Święty z nieba unosi się nad nami,
a przybrani przez głos Ojca, stajemy się synami Bożymi (In
evangelium Matthaei, 2: PL 9, 927.
KKK 537).
Rozważanie tajemnicy chrztu Jezusa w
Jordanie zachęca nas do przypominania sobie z wdzięcznością wielkiej łaski
naszego chrztu, która – nawet jeśli sobie tego nie uświadamiamy – wpływa na
całe nasze ziemskie i wieczne życie. Równocześnie powinniśmy sobie ciągle
uświadamiać, że jako dzieci Ojca mamy ustawicznie ufać Mu i wypełniać Jego
wolę; jako zjednoczeni z Chrystusem zobowiązani jesteśmy do upodabniania się do
Niego w myśleniu, słowach i działaniu; jako napełnieni Duchem Świętym mamy
poddać się Jego kierownictwu i natchnieniom, które zachęcają nas do czynienia
dobra w różnych sytuacjach naszego życia.
Rozważenie
pierwszej tajemnicy światła
2.
Objawienie się Jezusa w Kanie Galilejskiej
"Tajemnicą światła jest początek znaków w Kanie
(por. J 8,
1-12), gdy Chrystus, przemieniając wodę w wino, dzięki interwencji Maryi,
pierwszej z wierzących, otwiera serca uczniów na wiarę." (RVM 21)
Rozważenie drugiej
tajemnicy światła
3.
Głoszenie Królestwa i wzywanie do nawrócenia przez Jezusa
"Tajemnicą światła jest
nauczanie Jezusa, w czasie którego głosi On nadejście Królestwa Bożego i wzywa
do nawrócenia (por. Mk 1, 15), odpuszczając grzechy tym, którzy zbliżali się do
Niego z ufnością (por. Mk 2, 3- 13; Łk 7, 47-48), dając początek tajemnicy
miłosierdzia, którą On sam będzie realizował aż do skończenia świata,
szczególnie poprzez powierzony Kościołowi Sakrament Pojednania." (RVM 21)
—
Królestwo Boże jest w sercach ludzkich
Królestwo Boże istnieje w sercach
tych, którzy kształtują swoje życie w oparciu o przykazania i wolę Boga, tacy
bowiem ludzie pozwalają Mu całkowicie królować w swoich duszach. Aby królowanie
Boga zrealizowało się w pełni i w naszym życiu, konieczne jest stałe nawracanie
się. Polega ono na ustawicznym odwracaniu się od swojego egoizmu i podążania za
złymi pragnieniami po to, by każdą chwilę dnia ukształtować zgodnie z wolą
Bożą, tak jak to czyniła Maryja. W Jej sercu, podobnie jak i w sercu Jezusa,
królestwo Boże istniało w całej pełni, bo nie grzech ani nie egoizm w nim
królował, lecz jedyny Bóg.
Rozważenie
trzeciej tajemnicy światła
Katechizm Kościoła Katolickiego
zbliża nam bogactwo kryjące się pod określeniem Królestwo Boże. Warto
więc sięgnąć do zamieszczonych poniżej tekstów, aby przez rozważania różańcowe
wniknąć lepiej w jego tajemnicę.
—
"Bliskie jest Królestwo Boże"
"Gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei i głosił
Ewangelię Bożą. Mówił: Czas
się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w
Ewangelię" (Mk 1, 14-15). "Żeby wypełnić wolę Ojca, Chrystus zapoczątkował
Królestwo niebieskie na ziemi"
(Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 3.). Teraz wolą
Ojca jest "wyniesienie ludzi do uczestnictwa w życiu Bożym" (Sobór
Watykański II, konst. Lumen gentium, 2.). Czyni to, gromadząc ludzi wokół
swojego Syna, Jezusa Chrystusa. Zgromadzeniem tym jest Kościół, który na ziemi
"stanowi zalążek oraz zaczątek tego Królestwa"
(Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 5.). (KKK 541)
"Chrystus znajduje się w centrum tego zgromadzenia ludzi w
"rodzinie Bożej". Zwołuje ich wokół siebie przez swoje słowa i znaki, które
ukazują Królestwo Boże, oraz przez posłanie swoich uczniów. Urzeczywistni
przyjście swego Królestwa przede wszystkim przez wielkie Misterium swojej
Paschy: śmierć na krzyżu i Zmartwychwstanie. "A Ja, gdy zostanę nad ziemię
wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie" (J 12, 32). "Wszyscy ludzie
powołani są do tego zjednoczenia z Chrystusem"
(Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 3.)." (KKK
542)
—
Wszyscy ludzie są powołani do Królestwa
"Królestwo mesjańskie, głoszone najpierw dzieciom Izraela
(Por. Mt 10, 5-7.), jest przeznaczone dla wszystkich narodów
(Por. Mt 8, 11; 28, 19.). Aby wejść do niego, trzeba przyjąć słowo
Jezusa: Słowo (Pana) porównane jest do ziarna, które wsiewa się w rolę; ci, co
słuchają go z wiarą i zaliczają się do małej trzódki Chrystusowej, otrzymali
już samo Królestwo; własną mocą kiełkuje następnie ziarno i wzrasta aż do czasu
żniwa" (Sobór
Watykański II, konst. Lumen gentium, 5.. (KKK 543)
— Należy
do ubogich i do maluczkich
"Królestwo Boże należy do ubogich i do maluczkich, to znaczy do
tych, którzy przyjęli je pokornym sercem. Jezus został posłany, by "ubogim
niósł dobrą nowinę" (Łk 4,18)
(Por. Łk 7, 22.). Ogłasza ich błogosławionymi, ponieważ "do nich
należy Królestwo niebieskie" (Mt 5, 3). Właśnie "maluczkim" Ojciec
zechciał objawić to, co pozostaje zakryte przed mądrymi i roztropnymi
(Por. Mt 11, 25.). Od żłóbka aż do krzyża Jezus dzieli
życie ubogich; zna głód (Por.
Mk 2, 23-26; Mt 21, 18.), pragnienie
(Por. J 4, 6-7; 19, 28). i ogołocenie
(Por. Łk 9, 58.). Co więcej, utożsamia się z wszelkiego
rodzaju ubogimi, a aktywną miłość do nich czyni warunkiem wejścia do swojego
Królestwa (Por.
Mt 25, 31-46.)." (KKK 544)
—
Grzesznicy zaproszeni do Królestwa Bożego
"Jezus zaprasza grzeszników do stołu
Królestwa: "Nie przyszedłem, aby powołać sprawiedliwych, ale grzeszników" (Mk
2, 17) (Por. 1 Tm 1, 15.).
Zaprasza ich do nawrócenia, bez którego nie można wejść do Królestwa, ale
ukazuje im słowem i czynem bezgraniczne miłosierdzie Ojca wobec nich
(Por. Łk 15, 11-32.) i ogromną "radość z jednego
grzesznika, który się nawraca" (Łk 15, 7). Największym dowodem tej
miłości będzie ofiara Jego własnego życia "na odpuszczenie grzechów" (Mt 26,
28). (KKK 545)
—
Królestwo ukazane jest w przypowieściach Chrystusa
"Jezus wzywa do wejścia do Królestwa, posługując się
przypowieściami, które stanowią charakterystyczną cechę Jego nauczania
(Por Mk 4, 33-34.). Przez nie zaprasza na ucztę Królestwa
(Por. Mt 22, 1-14.), ale wymaga także radykalnego wyboru: aby zyskać
Królestwo, trzeba oddać wszystko
(Por. Mt 13, 44-45.); nie wystarczą słowa, potrzebne są
czyny (Por. Mt
21, 28-32.). przypowieści są dla człowieka jakby zwierciadłami: Czy
przyjmuje on słowo jak ziemia skalista czy jak ziemia żyzna?
(Por. Mt 13, 3-9.) Co czyni z otrzymanymi talentami?
(Por. Mt 25, 14-30. Jezus i obecność Królestwa na tym
świecie w tajemniczy sposób stanowią centrum przypowieści. Trzeba wejść do
Królestwa, to znaczy stać się uczniem Chrystusa, aby "poznać tajemnice
Królestwa niebieskiego" (Mt 13, 11). Dla tych, którzy "są poza" (Mk
4, 11), wszystko pozostaje niejasne
(Por. Mt 13, 10-15.)." (KKK 546)
—
Znaki Królestwa Bożego
"Słowom Jezusa towarzyszą liczne "czyny, cuda i znaki" (Dz 2,
22), które ukazują, że Królestwo jest w Nim obecne. Potwierdzają one, że Jezus
jest zapowiedzianym Mesjaszem
(Por. Łk 7, 18-23.)." (KKK 547)
"Znaki wypełniane przez Jezusa świadczą o tym, że został
posłany przez Ojca (Por. J 5, 36; 10, 25.). Zachęcają do wiary w Niego
(Por. J 10, 38.). Tym, którzy zwracają się do Jezusa z wiarą, udziela On
tego, o co proszą (Por. Mk 5, 25-34; 10, 52.). Cuda umacniają więc wiarę
w Tego, który pełni dzieła swego Ojca; świadczą one, że Jezus jest Synem Bożym
(Por. J 10, 31-38.), Mogą jednak także dawać okazję do "zwątpienia"
(Mt
11, 6). Nie mają zaspokajać ciekawości i magicznych pragnień. Mimo tak
oczywistych cudów Jezus jest przez niektórych odrzucany (Por. J 11, 47-48.);
oskarża się Go nawet o to, że działa mocą złego ducha (Por. Mk 3, 22.)." (KKK
548)
"Wyzwalając niektórych ludzi od ziemskich cierpień: głodu (Por. J 5, 5-15.), niesprawiedliwości
(Por. Łk 19, 8.), choroby i
śmierci (Por. Mt 11, 5.), Jezus wypełnił znaki mesjańskie. Nie przyszedł
On jednak po to, by usunąć wszelkie cierpienia na ziemi (Por. Łk 12,13. 14;
J 18, 36.), ale by wyzwolić ludzi od największej niewoli – niewoli grzechu
(Por. J 8, 34-36.), która przeszkadza ich powołaniu do synostwa Bożego i
powoduje wszystkie inne ludzkie zniewolenia." (KKK 549)
— Królestwa
Bożego jest porażką królestwa Szatana
"Przyjście Królestwa Bożego jest porażką królestwa Szatana (Por. Mt 12, 26.): "Jeśli Ja mocą Ducha Bożego wyrzucam złe duchy, to
istotnie przyszło do was Królestwo Boże" (Mt 12, 28). Egzorcyzmy Jezusa
wyzwalają ludzi spod władzy złych duchów (Por. Łk 8, 26-39.). Uprzedzają
one wielkie zwycięstwo Jezusa nad "władcą tego świata" (J 12, 31).
Królestwo Boże będzie ostatecznie utwierdzone przez krzyż Chrystusa: Regnavit a ligno Deus – "Bóg zakrólował z krzyża"
(Por. hymn Vexilla
Regis.)." (KKK 550)
— "Klucze
Królestwa"
"Już na początku życia publicznego Jezus wybiera dwunastu
mężczyzn, aby byli razem z Nim i uczestniczyli w Jego posłaniu (Por. Mk 3,
13-19.). Daje im udział w swojej władzy "i wysłał ich, aby głosili
Królestwo Boże i uzdrawiali chorych" (Łk 9, 2). Zostają oni na zawsze
złączeni z Królestwem Chrystusa, ponieważ przez nich kieruje On Kościołem:
"Przekazuję wam Królestwo, jak Mnie przekazał je mój Ojciec: abyście w
Królestwie moim jedli i pili przy moim stole oraz żebyście zasiadali na
tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela (Łk 22, 29-30)." (KKK 551)
"W kolegium Dwunastu pierwsze miejsce zajmuje Szymon Piotr (Por. Mk 3, 16; 9, 2; Łk 24, 34; 1 Kor 15, 5.). Jezus powierzył mu
wyjątkową misję. Dzięki objawieniu otrzymanemu od Ojca Piotr wyznał: "Ty jesteś
Mesjasz, Syn Boga żywego". Nasz Pan powiedział wtedy do niego: "Ty jesteś Piotr
[czyli Skała), i na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie
przemogą" (Mt 16, 18). Chrystus, "żywy kamień" (1 P 2, 4),
zapewnia swemu Kościołowi zbudowanemu na Piotrze zwycięstwo nad mocami śmierci.
Piotr z racji wyznanej wiary pozostanie niezachwianą skałą Kościoła. Będzie
strzegł tej wiary przed wszelką słabością oraz umacniał w niej swoich braci (Por. Łk 22, 32.)."
(KKK 552)
"Jezus powierzył Piotrowi specjalną władzę: "Tobie dam klucze
Królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie"
(Mt 16, 38t 19). "Klucze" oznaczają władzę zarządzania domem Bożym,
którym jest Kościół. Jezus, "Dobry Pasterz" (J 10,11), potwierdził to
zadanie po swoim Zmartwychwstaniu: "Paś baranki moje!" (J 21,15-17).
"Wiązanie i rozwiązywanie" oznacza władzę odpuszczania grzechów, ogłaszania
orzeczeń doktrynalnych i podejmowania decyzji dyscyplinarnych w Kościele. Jezus
powierzył tę władzę Kościołowi przez posługę Apostołów (Por. Mt 18, 18.),
a w sposób szczególny Piotrowi. Samemu zaś Piotrowi powierzył wyraźnie klucze
Królestwa." (KKK 553)
—
Królestwa, któremu nie będzie końca
"Zasiadanie po prawicy
Ojca [Jezusa Chrystusa]
oznacza zapoczątkowanie Królestwa Mesjasza, wypełnienie wizji proroka Daniela
dotyczącej Syna Człowieczego: "Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę
królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest
wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego Królestwo nie ulegnie
zagładzie" (Dn 7, 14). Od tej chwili Apostołowie stali się świadkami
"Królestwa, któremu nie będzie końca" (Symbol
Nicejsko-Konstantynopolitański) (KKK 664).
"Jezus Chrystus, Głowa
Kościoła, poprzedza nas w chwalebnym Królestwie Ojca, abyśmy jako członki Jego
Ciała żyli w nadziei, że pewnego dnia będziemy z Nim na wieki." (KKK 666)
— Pełnia
Królestwa Bożego dopiero nastanie
"Królestwo Chrystusa, obecne już w Jego Kościele, nie jest jeszcze
całkowicie wypełnione "z wielką mocą i chwałą" (Łk 21, 27)
(Por. Mt 25, 31). przez przyjście Króla na ziemię. W Królestwo to
uderzają jeszcze złe moce (Por.
2 Tes 2, 7.), nawet jeśli zostały one zwyciężone u podstaw przez Paschę
Chrystusa; do chwili, gdy wszystko zostanie Mu poddane
(Por. 1 Kor 15, 28.). "Dopóki jednak nie powstaną nowe
niebiosa i nowa ziemia, w których sprawiedliwość mieszka, Kościół
pielgrzymujący, w swoich sakramentach i instytucjach, które należą do obecnego
wieku, posiada postać tego przemijającego świata i żyje pośród stworzeń, które
wzdychają dotąd w bólach porodu i oczekują objawienia synów Bożych" (Sobór
Watykański II, konst. Lumen gentium, 48.) Dlatego chrześcijanie modlą się,
szczególnie podczas Eucharystii
(Por. I Kor 11, 26.), by przyspieszyć powrót Chrystusa
(Por. 2 P 3,11-12.), mówiąc do Niego: "Przyjdź, Panie!"
(Por. 1 Kor 16, 22; Ap 22, 17. 20.)" (KKK 671)
4.
Przemienienie na górze Tabor
"Tajemnicą
światła w pełnym tego słowa znaczeniu jest dalej przemienienie, które według
tradycji miało miejsce na górze Tabor. Chwała Bóstwa rozświetla oblicze
Chrystusa, kiedy Ojciec uznaje Go wobec porwanych zachwytem Apostołów, wzywa
ich, aby Go słuchali (por. Łk 9, 35 i par.) i przygotowuje do przeżycia z Nim
bolesnego momentu męki, aby doszli z Nim do radości zmartwychwstania i do życia
przemienionego przez Ducha Świętego." (RVM 21)
Dodatkowe światło na przemienienie
Jezusa Chrystusa rzucają zamieszczone poniżej fragmenty Katechizmu Kościoła
Katolickiego.
"Począwszy od dnia, w którym Piotr wyznał, że Jezus jest Chrystusem, Synem
Boga żywego, Nauczyciel "zaczął... wskazywać swoim uczniom na to, że musi iść
do Jerozolimy i wiele cierpieć... że będzie zabity i trzeciego dnia
zmartwychwstanie" (Mt 16, 21). Piotr protestuje przeciw tej zapowiedzi
(Por. Mt 16, 22-23.), a inni uczniowie jej nie rozumieją
(Por. Mt 17, 23; Łk 9, 45.). W tym kontekście sytuuje się
tajemnicze wydarzenie Przemienienia Jezusa
(Por. Mt 17, 1-8 par.; 2 P 1,16-18.). na wysokiej górze,
wobec trzech świadków, wybranych przez Niego: Piotra, Jakuba i Jana. Oblicze i
szaty Jezusa jaśnieją olśniewającym światłem; ukazują się Mojżesz i Eliasz,
którzy mówią "o Jego odejściu, którego miał dokonać w Jerozolimie" (Łk 9,
31). Okrywa ich obłok, a głos z nieba mówi: "To jest Syn mój, Wybrany, Jego
słuchajcie" (Łk 9, 35)." (KKK 554)
"Jezus przez chwilę ukazuje swoją Boską chwałę, potwierdzając w ten sposób
wyznanie Piotra. Wskazuje także, że aby "wejść do swej chwały" (Łk 24, 26),
musi przejść przez krzyż w Jerozolimie. Mojżesz i Eliasz widzieli, chwałę Boga
na Górze; Prawo i prorocy zapowiedzieli cierpienia Mesjasza
(Por. Łk 24, 27.). Męka Jezusa jest właśnie wolą Ojca: Syn
działa jako Sługa Boży (Por.
Iz 42, 1.). Obłok wskazuje na obecność Ducha Świętego: "Ukazała się cała
Trójca: Ojciec w głosie, Syn jako człowiek, Duch w świetlistym obłoku"
(Św. Tomasz z Akwinu, Summa theologiae, III, 45, 4, ad 2.)"
(KKK 555)
"Przemieniłeś się na górze, a Twoi uczniowie, na ile byli do tego zdolni,
kontemplowali Twoją chwałę, Chryste Boże, by gdy zobaczą Cię na krzyżu,
zrozumieli, że Twoja męka była dobrowolna, i aby głosili światu, że Ty
prawdziwie jesteś promieniowaniem Ojca
(Liturgia bizantyjska, Kontakion ze święta Przemienienia.)." (KKK
555)
"Na początku życia publicznego znajduje się chrzest, a na początku Paschy
Przemienienie. Przez chrzest Jezusa "ukazała się tajemnica naszego pierwszego
odrodzenia": nasz chrzest. Przemienienie "jest sakramentem powtórnego
odrodzenia": zapowiada nasze zmartwychwstanie
(Św. Tomasz z Akwinu, Summa theologiae, III, 45, 4, ad 2.).
Już teraz uczestniczymy w Zmartwychwstaniu Pana przez Ducha Świętego, który
działa w sakramencie Ciała Chrystusa. Przemienienie daje nam przedsmak
chwalebnego przyjścia Chrystusa, "który przekształci nasze ciało poniżone na
podobne do swego chwalebnego ciała" (Flp 3, 21). Przypomina nam również,
że "przez wiele ucisków trzeba nam wejść do Królestwa Bożego" (Dz 14, 22)."
(KKK 556) "Piotr jeszcze tego nie rozumiał, skoro pragnął żyć z Chrystusem
na górze (Por.
Łk 9, 33.). Dostąpisz tego, Piotrze, dopiero po śmierci. Ale teraz Chrystus
mówi: Zejdź z góry, by trudzić się na ziemi, by służyć na ziemi, byś był
pogardzany i ukrzyżowany na ziemi. Życie zstępuje, aby dać się zabić; Chleb
zstępuje, aby doznawać głodu, Droga zstępuje, aby męczyć się w drodze, Źródło
zstępuje, aby odczuwać pragnienie, a ty nie chcesz się trudzić?"
(Św. Augustyn, Sermones, 78, 6: PL 38, 492-493.)
(KKK 556)
Rozważenie
czwartej tajemnicy światła
5.
Ustanowienie Eucharystii
"Tajemnicą światła jest wreszcie
ustanowienie Eucharystii, w której Chrystus ze swym Ciałem i Krwią pod
postaciami chleba i wina staje się pokarmem, dając «aż do końca» świadectwo
swej miłości do ludzi (J 13, 50), dla których zbawienia złoży siebie samego w
ofierze." (RVM 21)
Rozważenie piątej
tajemnicy światła
Tajemnice bolesne
Jakie tajemnice Różańca nazywamy bolesnymi? Mk 14,26-15,47
Trzecia
część różańca to pięć tajemnic bolesnych. Rozważamy w nich miłość Chrystusa,
która przeszła zwycięsko przez straszną próbę cierpienia, odrzucenia, braku
wzajemności z naszej strony. W tajemnicach bolesnych rozważamy: cierpienie
Jezusa w Ogrójcu, gdzie w udręce pocił się krwią; biczowanie; ukoronowanie
cierniem; niesienie ciężkiego krzyża na Golgotę; śmierć na krzyżu.
"Tajemnicom boleści Chrystusa
Ewangelie – pisze Jan Paweł II – nadają wielką wagę. Pobożność chrześcijańska zawsze, zwłaszcza w
Wielkim Poście, przez odprawianie Drogi Krzyżowej rozpamiętywała poszczególne
momenty męki, intuicyjnie wyczuwając, że tu jest punkt kulminacyjny objawienia
miłości i że tu jest źródło naszego zbawienia. Różaniec wybiera pewne momenty
męki, skłaniając modlącego się, by skupił na nich wejrzenie swego serca i
przeżył je na nowo."
(RVM 22) "Tajemnice bolesne prowadzą wierzącego do ponownego
przeżywania śmierci Jezusa, stawania pod krzyżem obok Maryi, by wraz z Nią
wnikać w ocean miłości Boga do człowieka i odczuć całą jej odradzającą moc."
(RVM 22)
1. Jezus poci się
krwią w Ogrójcu
"Wtedy przyszedł Jezus z nimi do ogrodu, zwanego Getsemani, i rzekł do uczniów:
Usiądzcie tu, Ja tymczasem odejdę tam i będę się modlił. Wziąwszy z sobą Piotra
i dwóch synów Zebedeusza, począł się smucić i odczuwać trwogę. Wtedy rzekł do
nich: Smutna jest moja dusza aż do śmierci; zostańcie tu i czuwajcie ze Mną! I
odszedłszy nieco dalej, upadł na twarz i modlił się tymi słowami: Ojcze mój,
jeśli to możliwe, niech Mnie ominie ten kielich! Wszakże nie jak Ja chcę, ale
jak Ty. Potem przyszedł do uczniów i zastał ich śpiących. Rzekł więc do Piotra:
Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną? Czuwajcie i módlcie się,
abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe. Powtórnie
odszedł i tak się modlił: Ojcze mój, jeśli nie może ominąć Mnie ten kielich, i
muszę go wypić, niech się stanie wola Twoja! Potem przyszedł i znów zastał ich
śpiących, bo oczy ich były senne. Zostawiwszy ich, odszedł znowu i modlił się
po raz trzeci, powtarzając te same słowa. Potem wrócił do uczniów i rzekł do
nich: Śpicie jeszcze i odpoczywacie? A oto nadeszła godzina i Syn Człowieczy
będzie wydany w ręce grzeszników. Wstańcie, chodźmy! Oto blisko jest mój
zdrajca. Gdy On jeszcze mówił, oto nadszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim
wielka zgraja z mieczami i kijami, od arcykapłanów i starszych ludu. Zdrajca
zaś dał im taki znak: Ten, którego pocałuję, to On; Jego pochwyćcie! Zaraz też
przystąpił do Jezusa, mówiąc: Witaj Rabbi! i pocałował Go. A Jezus rzekł do
niego: Przyjacielu, po coś przyszedł? Wtedy podeszli, rzucili się na Jezusa i
pochwycili Go." (Mt 26,36-50)"
"Droga medytacji otwiera się Ogrodem
Oliwnym, gdzie Chrystus przeżywa szczególnie dręczące chwile wobec woli Ojca,
względem której słabość ciała mogłaby ulec pokusie buntu. Tam Chrystus staje w
obliczu wszystkich pokus ludzkości i wobec wszystkich jej grzechów, by
powiedzieć Ojcu: «Nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie» (Łk 22, 42 i
par.). To Jego 'tak' odwraca 'nie' prarodziców w ogrodzie Eden."
(RVM 22)
Rozważenie
pierwszej tajemnicy bolesnej
2. Biczowanie
Ewangelista jednym lakonicznym
zdaniem wspomina bardzo bolesne dla Jezusa doświadczenie, któremu został
poddany dla naszego zbawienia. Było nim biczowanie. Św. Mateusz pisze, że Piłat
uwolnił Barabasza, "a Jezusa kazał ubiczować" (Mt 27,26). Biczowanie było
okrutne. M. Valtorta, mistyczka włoska, opisuje je w taki sposób: "Ręce
związane w nadgarstkach ma podniesione do pierścienia. Choć jest wysoki, opiera
się jednak o ziemię tylko czubkami palców... [Kaci] są
uzbrojeni w bicze wykonane z siedmiu skórzanych pasków, przywiązanych do
uchwytu. Paski kończą się ołowianymi młoteczkami. Rytmicznie, jak na
ćwiczeniach, zaczynają biczować. Jeden z tyłu, drugi z przodu – tak, że tułów
Jezusa znajduje się w wirze uderzeń biczy (...) Uderzają szczególnie klatkę
piersiową i brzuch. Nie brak jednak i razów zadanych nogom i ramionom, a nawet
głowie, aby nie było jednego skrawka ciała, który by nie cierpiał."
(M. Valtorta, Rozważania różańcowe, Katowice 1998 s. 85nn)
Maryja nie była obecna przy biczowaniu, podobnie
jak i apostołowie. Św. Gertruda przekazuje jednak dane jej przez Matkę
Najświętszą pouczenie, według którego przeżywała Ona duchowo to straszliwe
cierpienie Swojego Syna, jakim było biczowanie. Św. Gertruda podaje
następujące słowa Maryi:
"Kiedy doprowadzono Go do kolumny, sam
rozebrał się ze swych szat, sam zbliżył do słupa swe ręce, które Jego
nieprzyjaciele bezlitośnie skrępowali. (...) Przyjaciele Jego uciekli,
nieprzyjaciele zaś (...) otoczyli Go ze wszystkich stron, biczowali Jego ciało
– czyste, bez skazy i żadnego grzechu. Przy pierwszym uderzeniu, ja, która byłam
Mu najbliższa, upadłam jak martwa. Kiedy odzyskałam przytomność, zobaczyłam
Jego ciało biczowane i poranione aż do kości, tak że ukazywały się Jego
żebra. Najstraszniejsze było to, że kiedy odciągano bicze, żłobiono bruzdy i
rozrywano Jego ciało. (...) Zobaczyłam miejsce, gdzie były Jego stopy – pełne
krwi ślady mojego Syna! Mogłam rozpoznać Jego drogę, ponieważ tam, gdzie
przeszedł, ziemia była zabarwiona krwią. (...)"
(Św. Brygida, Objawienia, Księga I, rozdz. X, tłum. z fr. M. K.)
Bolesna tajemnica biczowania przypomina
nam, za jaką cenę zostaliśmy odkupieni.
Rozważenie
drugiej tajemnicy bolesnej
3. Ukoronowanie cierniem
Św. Jan pisze: "A żołnierze uplótłszy koronę z
cierni, włożyli Mu ją na głowę i okryli Go płaszczem purpurowym. Potem
podchodzili do Niego i mówili: Witaj, królu żydowski! I policzkowali Go." (J
19,2-3)
Stwórca, wszechmocny Bóg przyjął w milczeniu
to bolesne upokorzenie, aby nas zbawić. A musiało ono sprawiać Mu ogromny ból,
jak wykazują to badania Całunu Turyńskiego. Otóż "św. Wincenty z Lerynu i św.
Brygida uważali, iż korona cierniowa Chrystusa Pana inaczej wyglądała, aniżeli
chce to widzieć pobożna wyobraźnia całej plejady artystów, od wczesnego
średniowiecza począwszy. Według mniemania wspomnianych świętych – co z całą
wyrazistością potwierdza Całun – musiano tę koronę uformować w kształcie
rzymskiej czapki... Stąd – nie korona w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz
czepiec kolczasty otaczał obwód całej głowy Jezusa, łącznie z jej sklepieniem.
Wynikiem tej straszliwej „innowacji” było zadanie w obrębie owłosionej skóry
głowy Zbawiciela około 70 głębokich, silnie krwawiących, niezwykle bolesnych
ran kłutych.» (Święty Całun: Świadek męki Jezusa Chrystusa, Vox Domini, nr.)
Rozważenie
trzeciej tajemnicy bolesnej
4. Niesienie krzyża
Wyczerpany i
osłabiony Jezus musiał sam zanieść na Golgotę niezmiernie ciężkie drzewo
naszego zbawienia, na oczach gapiów dalekich od okazania Mu choćby odrobiny
współczucia. Skargę Jezusa, który musiał nieść na swoich ramionach drzewo
krzyża, w taki sposób przedstawiła mistyczka V. Ryden:
"Rozluźnili Mi więzy na Stopach i kopali Mnie,
abym wstał i wziął Moje jarzmo na Ramiona. Nie mogłem widzieć, gdzie znajdował
się Mój Krzyż, bo wbite do Głowy Ciernie zalały Moje Oczy Krwią broczącą po
Twarzy. Wtedy podnieśli Mój Krzyż, położyli Go na Moich Ramionach i popchnęli
Mnie w stronę wyjścia. O... jakże był ciężki ten Krzyż, który musiałem nieść!
Zbliżyłem się po omacku do bramy, prowadzony przez bijącą Mnie z tyłu rózgę.
Próbowałem zobaczyć Moją drogę poprzez Krew palącą Mi Oczy. Wtedy poczułem
kogoś, kto otarł Moją Twarz. Przejęte trwogą niewiasty zbliżyły się, aby obmyć
Moją opuchniętą Twarz. Usłyszałem, jak płakały i lamentowały. ‘Bądźcie
błogosławione’ – powiedziałem – ‘Moja Krew obmyje wszystkie grzechy ludzkości.
Popatrzcie, Moje córki, czas waszego zbawienia nadszedł.’ Podniosłem się z
trudem. Tłumy rozstąpiły się. Nie widziałem wokół Mnie żadnego przyjaciela, nie
było tam nikogo, kto by Mnie pocieszył. Moja agonia wydawała się nasilać i
upadłem na ziemię. Żołnierze obawiając się, że umrę przed Ukrzyżowaniem, dali
rozkaz mężczyźnie, zwanemu Szymonem, aby niósł Mój Krzyż... nie był to gest
dobroci ani współczucia, lecz chęć oszczędzenia Mnie na Ukrzyżowanie."
(Prawdziwe Życie w Bogu, Katowice
22.05.90,
13.10.91, 19.03.88, 29.05.87, 23.06.87, 6.12.87.)
I to bolesne upokorzenie zniósł Jezus dla naszego
zbawienia.
Rozważenie
czwartej tajemnicy bolesnej
5. Śmierć Jezusa Chrystusa na krzyżu
"A
obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona
Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok
Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój.
Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja. I od tej godziny uczeń wziął Ją do
siebie. Potem Jezus świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło
Pismo, rzekł: Pragnę. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop
gąbkę pełną octu i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł:
Wykonało się! I skłoniwszy głowę oddał ducha." (J 19,25-30)
Św. Brygida przedstawia opis
ukrzyżowania Jezusa, przekazany jej przez Jego Matkę. "Kiedy doszłam do miejsca
męki, zobaczyłam tam narzędzia przygotowane do uśmiercenia Go. Mój Syn
przyszedł tam, sam się rozebrał ze swoich szat, a żołnierze mówili: "Jego szaty
należą do nas. Nie dostanie już ich, ponieważ jest skazany na śmierć". Syn mój
był tam, obnażony jak w czasie narodzin. Podszedł ktoś i podał mu welon,
który okrył Jego nagość i przyniósł Mu wewnętrzną radość. Potem kaci, zawzięci
i okrutni, pochwycili Go i położyli na krzyżu. Przybili najpierw Jego prawą rękę
do drzewa, w którym była dziura dla umieszczenia w niej gwoździa. Przebili Jego
rękę w części, której kość była najtwardsza i najmocniejsza. Następnie przy
pomocy sznura naciągnęli drugą rękę do otworu w belce i przybili ją. Potem
przybili nogę prawą i lewą... Wszystkie nerwy i żyły były napięte i
rozrywały się. Gdy to uczynili, nałożyli Mu na czoło koronę z cierni. Wbiły się
one głęboko w głowę mojego Syna. Jego oczy pełne były krwi, uszy – zatkane krwią, broda cała była nią pokryta!
(...)
Słyszałam wówczas,
jak jedni mówili, że mój Syn jest złoczyńcą; inni, że jest kłamcą; a jeszcze
inni, że nie ma człowieka bardziej zasługującego na śmierć, niż mój Syn.
Wszystkie te słowa jeszcze bardziej powiększały mój ból. Kiedy wbijali pierwszy
gwóźdź (...), przy pierwszym uderzeniu upadłam jak martwa. Mój
wzrok przyćmił się, ręce mi drżały, nogi chwiały się. Nie patrzyłam na Niego,
dopóki nie został całkowicie przybity do krzyża. Nie potrafiłam znieść nadmiaru
bólu. Kiedy się podniosłam, zobaczyłam mojego Syna nikczemnie powieszonego
na krzyżu i ja, Matka, cała drżąca z przerażenia, z trudem mogłam ustać z powodu
cierpienia. Mój Syn, widząc mnie i swoich przyjaciół płaczących i bez pociechy,
powiedział głosem łamiącym się od płaczu i silnym: "Mój Ojcze, czemuś mnie
opuścił?" To tak jakby mówił: "Tylko Ty, mój Ojcze, możesz mi okazać litość!"
Wtedy zobaczyłam Jego na wpół martwe oczy, Jego zapadłe policzki, Jego smutne
oblicze, otwarte usta, język pokryty purpurą krwi i brzuch niemal przyklejony
do pleców, tak był odwodniony i jakby bez wnętrzności. Dostrzegłam Jego ciało,
blade i opadające z sił z powodu upływu krwi; ręce i stopy, zesztywniałe i
naciągnięte do rozmiarów krzyża; brodę i włosy, całe pokryte krwią. Mój Syn był poraniony i zsiniały, osamotniony, Jego serce jednak żyło, gdyż naturę miał
mocną, bo wziął ode mnie ciało czyste, święte i zdrowe. Jego skóra była
tak wrażliwa i delikatna, że gdy tylko spadły na nią pierwsze uderzenia bicza,
krew zaraz z niej wytrysnęła. Jego krew była tak żywa, że można ją było
dostrzec przez skórę. Ponieważ miał silną naturę, w rozdartym ciele życie walczyło ze śmiercią.
Kiedy ból zaczął przechodzić z
ciała, z poranionych członków i nerwów do serca – które było w Nim najbardziej
czułe i najczystsze – wówczas doznało ono straszliwych cierpień. A kiedy boleść
serca zstępowała do Jego ciała rozszarpanego na kawałki, wtedy przedłużała się
Jego śmierć w goryczy. Kiedy mój Syn, ogarnięty bólem i pogrążony w cierpieniu,
patrzył na swoich płaczących przyjaciół – którzy woleliby raczej ponosić tę
udrękę dla wsparcia lub płonąć wiecznie w piekle, niż widzieć Go w tak wielkiej
udręce, wywoływanej cierpieniem Jego przyjaciół – Jego boleść przekraczała
wszelką gorycz i wszelki smutek, jakiego doznał zarówno w ciele jak i w duchu.
Było tak, ponieważ kochał ich czule.
Wtedy, w ogromnej boleści ciała,
zawołał do Swojego Ojca, mówiąc: "O, Ojcze, w ręce Twoje oddaję ducha mojego!"
Kiedy ja, Jego zdruzgotana cierpieniem Matka, usłyszałam te słowa, całe moje
ciało zadrżało od przeszywającego bólu, straszliwego dla mojego serca. Ile razy
je rozważałam, wydawało mi się, że ciągle słyszę je na nowo.
Zbliżała się śmierć i serce mojego
Syna pękało od gwałtownego naporu bólu, całe Jego ciało drżało. głowa uniosła
się trochę, a potem opadła. W otwartych ustach widać było zakrwawiony
język. Ręce odsunęły się nieco od otworów w belce i stopy podtrzymywały jeszcze
bardziej ciężar ciała. Palce i ramiona naprężyły się trochę, a plecy przywarły
mocno do belki krzyża. Wtedy niektórzy powiedzieli mi: "Maryjo, Twój Syn
umarł", inni zaś: "Twój Syn umarł, ale powstanie z martwych."
Kiedy mówili mi to, jeden żołnierz
podszedł i wbił włócznię do boku mojego Syna tak głęboko, że niemal wyszła z
drugiej strony! Gdy wyciągnął włócznię pierś cała pokryła się krwią. Kiedy
zobaczyłam przebite serce mojego kochanego Syna, wydawało mi się, że i moje
również zostało przeszyte.
Następnie zdjęto Go z krzyża i
złożono na moich kolanach, jakby trędowatego, całego zsiniałego i w ranach.
Jego oczy były martwe i pełne krwi, usta zimne jak śnieg, broda była jakby ze
sznura, twarz skurczona. Ręce były tak sztywne, że nie można ich było ułożyć na
brzuchu. Jaki był na krzyżu, takiego miałam Go na kolanach, całego
zesztywniałego. Zaraz owinięto Go prześcieradłem czystym i białym, a Ja
czyściłam moją szatą Jego rany i ciało. Zamknęłam Mu oczy i usta, które
pozostały otwarte od śmierci.
W końcu złożono Go w grobie. Och!
Jakże chętnie pozwoliłabym się żywcem pochować wraz z moim Synem, gdyby taka
była Jego wola! Kiedy wszystko to się stało, dobry święty Jan zaprowadził mnie
do domu.
Widzisz, córko moja, ile wycierpiał
mój Syn ukochany dla was."
(Św. Brygida, Objawienia, Księga I, rozdz. X, tłum. z fr. M. K.)
Papież Jan Paweł II tak komentuje cierpienie przyjęte
dobrowolnie dla naszego zbawienia przez Stwórcę i Pana wszystkiego:
"A ile miało Go
kosztować to przyjęcie woli Ojca, wynika z dalszych tajemnic, w których przez
biczowanie, ukoronowanie cierniem, dźwiganie krzyża i śmierć na krzyżu zostaje
On wydany na największe poniżenie: Ecce homo! W tym poniżeniu objawia
się nie tylko miłość Boga, ale samo znaczenie człowieka. Ecce homo: kto
chce poznać człowieka, musi umieć rozpoznać jego znaczenie, źródło i spełnienie
w Chrystusie – Bogu, który uniża się z miłości «aż do śmierci i to śmierci
krzyżowej» (Flp 2, 8)."
(RVM 22)
Rozważenie piątej
tajemnicy bolesnej
Tajemnice chwalebne
Które tajemnice różańca nazywamy chwalebnymi? Mk 16,1-8; Dz 1,9-11; 2,11-17
Chrystus
zwyciężył śmierć, wszedł do chwały i rozpoczął dzieło powszechnej
odnowy przez Ducha Świętego. Te radosne wydarzenia rozważamy w czwartej części
różańca. Pięć tajemnic chwalebnych to: zmartwychwstanie Chrystusa; Jego
wniebowstąpienie; zesłanie Ducha Świętego; wzięcie Maryi do nieba;
ukoronowanie Jej na królową.
Tajemnice chwalebne ożywiają "w
wiernych nadzieję eschatologicznego kresu, ku któremu zdążają jako członkowie
Ludu Bożego pielgrzymującego przez historię. Musi ich to pobudzać do odważnego
świadczenia o tej "radosnej nowinie", która nadaje sens całemu ich życiu.»
(RVM 23)
1.
Zmartwychwstanie
«"Kontemplacja
oblicza Chrystusa nie może zatrzymać się na wizerunku Ukrzyżowanego. Chrystus
jest Zmartwychwstałym!".
(RVM 23)
"Kontemplując Zmartwychwstałego,
chrześcijanin odkrywa na nowo motywy swojej wiary (por. 1 Kor 15, 14) i
przeżywa ponownie radość nie tylko tych, którym Chrystus się objawił –
Apostołów, Magdaleny, uczniów z Emaus – ale również radość Maryi, która nie
mniej intensywnie musiała doświadczyć nowego życia uwielbionego Syna."
(RVM 23)
Rozważenie
pierwszej tajemnicy chwalebnej
2. Wstąpienie do
nieba
Po dokonaniu dzieła
Odkupienia Jezus powrócił do Ojca i zasiada po Jego prawicy. Wstąpił do nieba,
aby każdemu z nas przygotować tam mieszkanie na wieczność. Jezus zapewnił nas o
tym słowami: "W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym
wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję
wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam,
gdzie Ja jestem. (J J 14,2-3) Słowa Jezusa przypominają nam, że nastanie i dla
nas dzień wejścia, ufamy, do domu Ojca. Rozważanie tej tajemnicy w medytacji
różańcowej koncentruje nasz wzrok ponad troskami, kłopotami i cierpieniami
naszego życia na Jezusie Chrystusie uwielbionym, który czeka na moment
ostatecznego spotkania się z nami na zawsze u Ojca.
Rozważenie drugiej
tajemnicy chwalebnej
3. Zesłanie Ducha
Świętego
Pięćdziesiątnica
"ukazuje oblicze Kościoła jako rodziny zebranej wraz z Maryją, ożywionej
potężnym wylaniem Ducha Świętego, gotowej do misji ewangelizacyjnej.
Kontemplowanie tej, jak i innych tajemnic chwalebnych, winno prowadzić
wierzących do coraz żywszego uświadamiania sobie swego nowego życia w
Chrystusie, wewnątrz rzeczywistości Kościoła – życia, dla którego scena
Pięćdziesiątnicy stanowi wielką 'ikonę'."
(RVM
23)
Rozważenie
trzeciej tajemnicy chwalebnej
4. Wzięcie Maryi
do nieba
"Do tej
chwały, w której od momentu wniebowstąpienia Chrystus zasiada po prawicy Ojca,
również Ona [Maryja] zostanie wyniesiona z chwilą wniebowzięcia, by antycypować to, do
czego przeznaczeni są wszyscy sprawiedliwi przez zmartwychwstanie ciał."
(RVM 23)
Rozważenie
czwartej tajemnicy chwalebnej
5. Ukoronowanie
Maryi w niebie
"Wreszcie ukoronowana w chwale
– jak to widać w ostatniej tajemnicy chwalebnej –
jaśnieje Ona jako Królowa aniołów i świętych, antycypacja i szczyt
rzeczywistości eschatologicznej Kościoła."
(RVM 23)
Rozważenie piątej
tajemnicy chwalebnej
