Istnienie Boga || Bliskość Boga || Objawienie Boże || Odpowiedź na Boże Objawienie || Religie niechrześcijańskie || Jedyny Bóg || Trójca Święta || Stworzenie || Natura człowieka || Raj || Grzech pierworodny || Cierpienie i zło w świecie || Jezus Chrystus || Maryja || Kościół || Duch Święty || Łaska Boża || Sakramenty || Chrzest || Bierzmowanie || Eucharystia || Sakrament pojednania || Przygotowanie się do spowiedzi || Sakrament namaszczenia chorych || Kapłaństwo || Małżeństwo || Śmierć || Sąd szczegółowy i ostateczny || Czyściec || Niebo || Piekło || Miłosierdzie Boże || Paruzja || Zmartwychwstanie || Życie w przyszłym świecie || Sumienie || Przykazanie miłości || Grzech || Przykazania Boże || Modlitwa || Doskonalenie kontaktów osobowych

A B C D E F G H I J K L Ł M N O P Q R S Ś T U V W Z ź Ż

STRONA GŁÓWNA

STRESZCZENIA || OGÓLNY SPIS TREŚCI


Ks. Michał Kaszowski

TEOLOGIA W PYTANIACH I ODPOWIEDZIACH


DUCH ŚWIĘTY OŻYWIA NAS BOŻYM ŻYCIEM


Zagadnienia poruszane na stronie ujęte w formie pytań:


DUCH ŚWIĘTY OŻYWIA NAS BOŻYM ŻYCIEM

Ten, kto narodził się z wody i Ducha Świętego, żyje nowym, Bożym życiem, gdyż stał się żywą świątynią dla Ducha-Ożywiciela.

1. Co znaczy, że zamieszkanie Ducha Świętego w nas nie jest bierne, lecz aktywne? 1 Kor 3,16; 2 Kor 3,6

Duch Święty nie jest rzeczą, przedmiotem, lecz żywą, zdolną do działania osobą Boską. On to zamieszkał w nas od chrztu jak w świątyni. „Czyż nie wiecie - przypomina nam św. Paweł - żeście świątynię Boga i Duch Boży mieszka w was?” (1 Kor 3,16). Ten Duch Święty, w przeciwieństwie do każdej pisanej litery prawa, która zabija (por. 2 Kor 3,6), ożywia nas nowym, Bożym życiem, zupełnie innym niż to, które spotykamy w przyrodzie. W otaczającym nas świecie widzimy życie roślin, różniące się od życia zwierząt, a także jeszcze inne, duchowe życie człowieka mogącego poznawać, tworzyć systemy naukowe, filozoficzne, potrafiącego wszystko udoskonalać, unowocześniać, a przede wszystkim: bezinteresownie kochać. Bóg nie należy do tego świata, dlatego żyje innym życiem niż rośliny, zwierzęta i my, ludzie: żyje Boskim życiem. Bóg jest wszechmocny, dlatego potrafi się z nami dzielić swoim życiem. W swojej dobroci postanowił udzielać nam go przez Ducha Świętego Ożywiciela. On to odradza nas wewnętrznie, ożywia Bożym życiem. Duch Święty uzdalnia nas do poznawania przez wiarę Boga i do miłowania — doskonalszą niż ludzka — Boską miłością, którą rozlewa w naszych sercach (por. Rz 5,5). Przez Ducha Świętego zostaje w nas wszczepiony jakiś przedziwny Boski element, którego obecnie nie widzimy jeszcze wyraźnie. To Boże życie, rozbudzone w nas przez Ducha Świętego, nazywa się inaczej łaską uświęcającą. Różni się ona od duszy ludzkiej. Życie Boże jest dodatkowym darem powodującym jej przebóstwienie, uświęcenie i udoskonalenie. W dniu ostatecznym to Boże życie ujawni się również w chwale zmartwychwstałego ciała.

2. Do jakiej formy życia wzywa św. Jan wszystkich ożywionych przez Ducha Świętego, kiedy pisze: „Po tym poznaliśmy miłość, że On oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci. Jeśliby ktoś posiadał majętność tego świata i widział, że brat jego cierpi niedostatek, a zamknął przed nim swe serce, jak może trwać w nim miłość Boga? Dzieci, nie miłujmy słowem i językiem, ale czynem i prawdą” (1 J 3,16-18)?

Bóg jest nieskończoną miłością. Miłość zaś to dawanie, obdarowywanie. Tego Boga, który ustawicznie i na różne sposoby obdarowywuje nas swoją miłością, winniśmy naśladować. Każda forma obdarowywania bliźnich stanowi naśladowanie dobrego Boga, który dał nam Swojego Syna. Dzięki Jego ofierze krzyżowej otwarte zostało nam niebo i znikła koszmarna wizja wiecznego piekła, które stałoby się tragiczną i wieczną rzeczywistością dla każdego człowieka, gdyby Syn Boży nie oddał życia na krzyżu. Jako istoty obdarowywane ustawicznie przez miłość Bożą mamy sami obdarowywać innych tym, co posiadamy z Bożej hojności. Miłość powinna być jednak konkretna, zaradzająca ludzkim potrzebą. Nie może być nie spełnianą obietnicą, tanim pochlebstwem, lecz rzeczywistym obdarowaniem drugiego. Takim konkretnym darem jest między innymi prawda Ewangelii, gdyż przyczynia się do osiągnięcia życia wiecznego.

3. Na czym polega duchowa śmierć człowieka? 1 J 3,14

Przez samobójstwo człowiek niszczy swoje życie fizyczne, choć jego dusza, czyli ludzkie „ja”, świadome i wolne, trwa nadal i będzie istnieć zawsze. Można też dokonać innego rodzaju „samobójstwa”, polegającego na zniszczeniu w sobie życia Bożego, zaszczepionego w nas przez Ducha Świętego. Zniszczenie tego życia, zwanego łaską uświęcającą, następuje wówczas, gdy człowiek rozmyślnie, zupełnie świadomie i dobrowolnie doprowadza się do utraty wiary lub też z zewnętrznym zaangażowaniem i całkiem dobrowolnie dopuszcza się takich czynów, które uśmiercają jego miłość do Boga i do ludzi. Zabicie w sobie miłości to śmierć duchowa, czyli grzech śmiertelny. Św. Jan stwierdza: Kto „nie miłuje, trwa w śmierci” (1 J 3,14). Jeśli człowiek czyni jakieś wielkie zło, jednak jego wewnętrzne zaangażowanie się w jego popełnianie nie jest całkowicie świadome ani dobrowolne, albo też dopuszcza się świadomie i dobrowolnie niewielkiego zła, wówczas nie popada w duchową śmierć. Św. Jan uczy: „Każde bezprawie jest grzechem, są jednak grzechy, które nie sprowadzają śmierci” (1 J 5,17). 


STRONA GŁÓWNA

STRESZCZENIA || OGÓLNY SPIS TREŚCI

Inne witryny:

Ewangelia na każdy dzień
Jezus i Maryja w oczach ewangelistów i mistyków
Czytelnia
Leksykon "Prawdziwe Życie w Bogu"