POWSZECHNE POWOŁANIE
DO ŚWIĘTOŚCI, A ŻYCIE ZAKONNE
W Kościele - oprócz osób
świeckich i kapłanów - są jeszcze zakonnicy i zakonnice. Ich życie
stanowi szczególny sposób dążenia do świętości i jest potrzebne zarówno
Kościołowi, jak i całemu światu.
1.
Dlaczego niesłuszne jest przekonanie, że świętymi powinni być tylko
zakonnicy, zakonnice i kapłani? 1 P 2,9-10; por. Mt 5,43-48
Obrazy przedstawiają świętych
zazwyczaj jako osoby poważne, ze złożonymi rękami, wzrokiem skierowanym ku
niebu i aureolą nad głową. Życiorysy ukazują ich jako ludzi niezwykłych,
przepowiadających przyszłość, czyniących cuda za życia i po śmierci. Święci,
zdaniem niektórych, to ci, których Kościół kanonizował, czyli zaliczył
w poczet zbawionych. Sztuka, literatura, a także różne wyobrażenia
wytworzyły u wiernych specyficzny pogląd na świętość i przekonanie, że
nie jest ona osiągalna dla zwykłych „śmiertelników”. Rozpowszechnione
jest również mniemanie, że do świętości mają niejako „zawodowo” dążyć
tylko kapłani, zakonnice i zakonnicy, że nie ma ona „nic wspólnego” ze
świeckim życiem.
Na przekór tym
wszystkim przekonaniom Sobór Watykański II przypomina, że świętość jest
czymś całkowicie „zwyczajnym”, ponieważ polega na miłości do Boga i
do ludzi. Wszyscy w Kościele są powołani do świętości i mogą ją osiągnąć,
ponieważ wszyscy posiadają wszczepioną przez Boga zdolność miłowania Go
oraz braci, niezależnie od wykonywanego zawodu i stanowiska. Tak więc kapłan
i sprzedawca, biskup, pielęgniarka i matka wychowująca swoje dzieci, wszyscy
są powołani do świętości, czyli do miłości doskonałej. Każdy ma dzień
po dniu coraz bardziej udoskonalać ją w określonych warunkach swojego życia,
spełniając codzienne obowiązki (por. KK 39-42).
2.
Czym charakteryzuje się świętość zakonna? J 15,12-17
Każda świętość,
a więc i zakonna, polega na miłości do Boga i do bliźniego. Określona
forma życia zakonnego ma pomóc w dojściu do miłości doskonałej. Ta
doskonałość zależy od wykorzystania przez zakonnika lub zakonnicę
wszystkich środków zbawczych udzielonych im przez Boga za pośrednictwem
danej wspólnoty zakonnej, czyli - od współpracy z otrzymanymi łaskami.
Zakonny sposób życia ma uczyć nie tylko miłości do Boga, lecz także miłości
do ludzi. Osoby, które poświęciły się Bogu w stanie zakonnym, okazują
innym różnorodną pomoc, np. przez modlitwę, troskę o chorych, nauczanie
itp.
3.
Jakie znaczenie dla Kościoła i dla ludzkości mają zakony kontemplacyjne?
Łk 11,9-13
Czasami twierdzi się,
że zakony kontemplacyjne nie są światu potrzebne, ponieważ izolują się
od jego spraw i problemów. Z podobnym poglądem spotykamy się u osób, które
uważają, że ludzkość potrzebuje tylko pracy i widzialnej aktywności.
Tymczasem świat do swego przekształcenia i udoskonalenia potrzebuje także
modlitwy, ofiary - a więc - i zakonów kontemplacyjnych. Żyjący w samotności
zakonnicy mogą i powinni interesować się losem świata. Okazują oni społeczeństwu
duchową pomoc, aby jego życie opierało się na prawie Bożym. Zakonnicy mają
troszczyć się o to, by świat zbliżał się do Boga i przekształcał się
stopniowo w Jego królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju.
