— Bogaty z trudnością
wejdzie do królestwa niebieskiego
Jezus powiedział do swoich uczniów słowa, które ich
przeraziły: "Zaprawdę, powiadam wam: Bogaty z trudnością wejdzie do królestwa
niebieskiego. Jeszcze raz wam powiadam: łatwiej jest wielbłądowi przejść przez
ucho igielne niż bogatemu wejść do królestwa niebieskiego. Gdy uczniowie to
usłyszeli, przerazili się bardzo i pytali: Któż więc może się zbawić? Jezus
spojrzał na nich i rzekł: U ludzi to niemożliwe, lecz u Boga wszystko jest
możliwe." (Mt 19,23-26)
Czy to znaczy, że bogaty człowiek nie zbawi się? Nie. Kościół
czci bowiem także świętych, którzy dysponowali wielkimi bogactwami, a mimo to
weszli do królestwa niebieskiego. Przykładem może być św. Jadwiga, królowa.
Bogactwo samo przez się nie skazuje na potępienie, podobnie
jak sama bieda materialna nie zapewnia nikomu nieba. Osiąga szczęście wieczne
ten, kto upodabnia się do miłującego i miłosiernego Boga i kocha prawdziwie,
żyje dla innych, pomaga, wspiera potrzebujących. Potępieniem natomiast kończy
się egoistyczne życie dla siebie samego, w grzechu, bez łaski – życie, w
którym zamarła miłość.
Posiadane bogactwa materialne mogą być tak wykorzystane, że
rozwiną miłość i tym samym doprowadzą człowieka do chwały nieba. Dzieje się
tak wtedy, gdy człowiek używa posiadanych bogactw materialnych nie tylko dla
siebie i swojej rodziny, ale też dla dobra bliźnich, którzy znajdują się w
różnorakiej nędzy, np. zapewnia im pracę, mieszkanie, wykształcenie, konieczne
do życia środki materialne.
Bogactwa nie muszą niszczyć w człowieku miłości i tym samym
utrudniać mu wejście do królestwa niebieskiego. Niestety, w bardzo wielu
wypadkach bogactwo czyni człowieka niewrażliwym na cierpienia biednego,
których bogaty nie przeżył i nie rozumie. Ponadto posiadanie ogromnych bogactw
rodzi często obawę przed ich utratą, dlatego zasklepia człowieka w
egoistycznych wysiłkach, które zmierzają do ich zabezpieczenia. Dostęp do
bogactw ułatwia człowiekowi życie, w którym wszystko koncentruje się wyłącznie
wokół przyjemności, np. związanych z jedzeniem, piciem, seksem, podróżami,
zaspokajaniem próżności, żądzy władzy itp. Taki styl życia może całkowicie
zniszczyć miłość i tym samym uniemożliwić człowiekowi osiągnięcie zbawienia.
Wspomniana już św. Jadwiga mogła wykorzystać fakt, że była
królową, do tego, by zaspokajać swoją próżność przyozdabiając się kosztownymi
klejnotami, sukniami itp. Nie uczyniła tego. Osiągnęła świętość, bo jej
klejnoty nie służyły zaspokajaniu próżności ani przeżywaniu przemijających
przyjemności i oddawaniu się rozrywkom, lecz zaspokajały głód biedaków, a
także pomogły przez całe wieki sycić w wielu pokoleniach głód prawdy, Święta
bowiem przyczyniła się do powstania Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Łaska Boża pomogła św. Jadwidze dobrze posługiwać się
bogactwem i nie ulegać ich zgubnemu czarowi. U Boga wszystko jest możliwe
(por. Mt 19,23-26) – nawet to, że bogactwo nie tylko nie zabije w człowieku
miłości, lecz stanie na jej usługach i pomoże się jej rozwinąć.
—
"Hosanna" i "ukrzyżuj Go"
"Hosanna" i "ukrzyżuj Go" — to
dwa okrzyki symboliczne. Ujawniają one powtarzające się w historii i w życiu
każdego człowieka postawy wobec Boga. "Hosanna" to symbol autentycznego lub
udawanego i powierzchownego zafascynowania się religią i Bogiem, uwielbienia,
dziękczynienia, entuzjazmu religijnego.
"Ukrzyżuj Go" — to powtarzający
się od początku historii człowieka okrzyk: "Nie jesteś nam już potrzebny",
"Znudziłeś się nam", "Jesteś niewygodny", "Nie potrzebujemy już ciebie", "Damy
sobie radę bez Ciebie", "Nie będziesz więcej się wtrącał w nasze życie, w
naszą moralność, w nasze sumienie, w nasze prawodawstwo, w naszą politykę, w
naszą gospodarkę, w nasze odniesienia do ludzi"
Kto kocha Boga, ten rozumie, jak
bardzo jest On lekceważony, dlatego próbuje Mu wynagrodzić swoją wiarą, swoim
zaufaniem Mu, swoją miłością, swoim posłuszeństwem. Wynagradzający Bogu mówi
do Niego swoim życiem: "Jesteś mi potrzebny", "Jesteś dla mnie kimś
najważniejszym", "Twoje przykazania i Twoja wola najwięcej dla mnie znaczą".
