NAUCZANIE PAPIEŻA FRANCISZKA

NADZIEJA

Bóg pociesza przywracając nam nadzieję

Smutek, przygnębienie pojawia się wtedy, gdy zanika nadzieja. Bóg pociesza, bo tworzy na nowo w nas nadzieję. Ona bowiem wytwarza w nas głębokie przekonanie, że trudy, cierpienia, kłopoty skończą się i nastanie szczęście bez końca. Taka jest nadzieja chrześcijańska, będąca łaską daną przez Boga. Bez tego daru nie ma radości, lecz poczucie bezsensu, beznadziejności. Człowiek, który utracił nadzieję, stoi jakby przed murem nie do przebycia. (Hom 10.12.2013)

Kto szuka u Boga pociechy, ten ją znajdzie. Pan – który wszystko odnawia, odbudowuje, stwarza na nowo – przywraca również utraconą nadzieję. Sam Bóg w swojej mądrości znajdzie sposób podniesienia nas na duchu. Jest On bowiem podobny do dobrego pasterza, który wie, jak się troszczyć o każdą z osobna owce swojej trzody. On, Bóg, podobnie jak pasterz pasie „swą trzodę, gromadzi ją swoim ramieniem, jagnięta nosi na swej piersi, owce karmiące prowadzi łagodnie” (Iz 40,11). Pewność, że mamy tak dobrego i troskliwego Pasterza, odnawia naszą nadzieję i pociesza. Zawsze możemy się do Niego zwrócić, a On nas nigdy nie odepchnie od siebie. Nigdy nie stanie się głuchy na naszą prośbę: „Panie, już nie mogę, jestem u kresu sił. Pomóż mi”.

Bóg nas pociesza, ale chce też, byśmy Go naśladowali i pocieszali innych. Dlatego przez proroka Izajasza zwraca się do każdego z nas: „Pocieszcie, pocieszcie mój lud!” (Iz 40,1). Sam nam podsunie sposoby, jak możemy to uczynić. Jeśli Go poprosimy, to podpowie nam, jak rozbudzać gasnącą w ludzkich sercach nadzieję.

(Redakcja artykułu: 9 listopada 2013, ks. Michał Kaszowski)

Podobne tematy omówione na stronie www.teologia.pl: Nadzieja

W formie drukowanej, Niebo, piekło, czyściec i to, co nastąpi na końcu, Śmierć i wieczne istnienie