DUCH ŚWIĘTY FUNDAMENTEM ŚWIĘTOŚCI
Świętość Kościoła, ludu Bożego, zakorzeniona jest w
Bogu. To On jest jej źródłem. Chociaż wszystkie trzy osoby Trójcy Świętej
- a więc Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty - uświęcają Kościół,
jednak w szczególny sposób działanie to przypisuje się Duchowi Świętemu.
On odradza oblicze ziemi i prowadzi Kościół do celu ostatecznego - do pełni
królestwa Bożego.
1. Co znaczy, że Duch Święty jest
fundamentem naszej świętości? Rz 5,5
Świętość polega na miłości do Boga i bliźniego. Duch
Święty zaś mieszka - jak w świątyni - w Kościele i rozpala w ludzkich
sercach miłość Bożą, od której zależy nasza świętość i zbawienie.
2. Jakimi cechami - według 1 Kor
13,1-10 - powinna się charakteryzować miłość udzielana przez Ducha Świętego?
Św. Paweł charakteryzuje miłość będącą największym
darem Ducha Świętego (por. 1 Kor 12,31). Przykład doskonałej miłości
znajdujemy w Bogu. Jego bowiem miłość jest cierpliwa, łaskawa, daleka od
zazdrości, pełna pokory, czystości, nie szukająca swego, nie unosząca się
gniewem, przebaczająca, nie ciesząca się z niesprawiedliwości, lecz współweseląca
z prawdą. Jest to miłość, która wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we
wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzymuje i nigdy nie ustaje (por. 1
Kor 13,4-8). Tę doskonałą miłość Bożą dostrzegamy w Jezusie
Chrystusie, w którym przybrała „ludzki” kształt.
3. Jak powinna wyglądać miłość do
Boga i do ludzi według Mt 5,1-12?
Błogosławieństwa przedstawiają doskonałą miłość do
Boga i do ludzi. Ta miłość wyrzeka się korzyści osobistej, nie wymaga
niczego wyłącznie dla siebie. Wszystkim się dzieli, jest łagodna, pełna
współczucia, szuka prawdy, cierpliwie znosi wszelkie zniewagi, prześladowania,
okazuje miłosierdzie swoim prześladowcom.
4. O jakich owocach Ducha mówi Ga 5,22-23?
Tam, gdzie jest obecny Duch Święty, oprócz miłości pojawiają się także inne owoce Jego działania, takie jak: radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie (por. Ga 5,22-23).
5. Jakie znaczenie dla rozwoju miłości ma usuwanie swoich wad? Ef 4,25-5,6
Miłość jest najważniejszym darem Ducha Świętego. Zdolna jest ona unicestwić w człowieku wszelkie zło i zapłonąć wielkim płomieniem. Aby tak się stało, konieczne jest jednak usuwanie swych niedoskonałości, nałogów, porzucanie wszystkiego, co ją ogranicza, np. pogoni za bogactwami, sławą, zaszczytami, wyróżnieniami itp. Kto usunie ze swego życia rozgoryczenie, kto przestanie zniechęcać ludzi, ten będzie wszędzie szerzyć radość, pokój. Osiągnie wielką miłość ten, kto wykorzeni ze swego życia lenistwo, skłonność do podporządkowania sobie bliźnich, do wykorzystywania ich. Wady „zniewalają” miłość, dlatego muszą być usuwane przez rozwój przeciwnego im dobra, np. chciwość może być wykorzeniona przez hojne dzielenie się z innymi, lenistwo przez pracę, pycha przez pokorę itp. Każda forma zainteresowania się Bogiem oraz okazywania bliźnim pomocy niszczy wady i rozwija miłość.
6. Na czym polegają natchnienia Ducha Świętego? Rz 8,14-15
Aby w naszym życiu ujawniło się w pełni działanie Ducha Świętego, nie wystarczy samo tylko usuwanie egoizmu krępującego miłość. Konieczne jest ponadto całkowite podporządkowanie się Jego mocy i kierownictwu. Duch Święty umacnia naszą ofiarność, zdolność oddawania się innym. Od Niego pochodzą wszystkie dobre pragnienia, np. modlitwy, chęć odwiedzenia samotnej osoby itp. Św. Paweł poucza, że „nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus»„ (por. 1 Kor 12,3). Duch Święty przez swoje natchnienia pobudza nas do dobrego działania, do pogłębiania wiary, miłości, do okazywania życzliwości itp.
Nie należy mylić natchnień Ducha Świętego z różnymi neurotycznymi przymusami wewnętrznymi, z natrętnymi myślami zmuszającymi człowieka do uciążliwych i nieraz bardzo dziwnych czynów, np. do ciągłego „poprawiania” swojej spowiedzi przez ponowne, „bardziej szczegółowe” wyznanie swoich grzechów, do rozważania przez całe dni i tygodnie, czy popełnione czyny były grzechami ciężkimi, lekkimi czy wcale nie były grzechem. U niektórych osób rodzi się obawa, że jakiś drobny czyn lub zaniechanie go, np. przeżegnanie się przed krzyżem, spowoduje czyjąś śmierć, nieszczęśliwy wypadek lub stanie się przyczyną potępienia bliźniego. Tego rodzaju natrętne przymusy psychiczne nie pochodzą od Ducha Świętego i nie tylko nie należy się im poddawać, lecz przeciwnie, trzeba z nimi walczyć, aby przywrócić w sobie wewnętrzny spokój i wolność. Bóg jest Bogiem pokoju, a nie udręczenia. Ojciec niebieski nie chce, aby człowiek stał się niewolnikiem swoich irracjonalnych przymusów wewnętrznych, np. skłaniających do bezsensownego „naprawiania” rzekomo świętokradzkich spowiedzi.
