Misterium
paschalne
Chrystus przeszedł przez śmierć do życia pełnego chwały, powrócił do Ojca. Zarówno śmierć, jak i zmartwychwstanie oraz wstąpienie do nieba były ważnymi wydarzeniami z punktu widzenia naszego zbawienia. Zmartwychwstały Pan, którego miłość osiągnęła swój szczyt w ofierze krzyżowej, hojnie obdarza nas swoimi łaskami, wyzwala z grzechów, uświęca i upodabnia do siebie. W swojej dobroci Zbawiciel dopuścił nas do udziału w swojej zbawczej śmierci i zmartwychwstaniu. Mamy zatem udział w misterium paschalnym Jezusa Chrystusa.
Pascha
Jezusa Chrystusa
1. Co teologia nazywa „paschą” Chrystusa?
J 14,2-6
Dla naszego zbawienia Chrystus umarł i powstał z martwych w chwale nieśmiertelności. Zbawiciel przeszedł ze śmierci do nowego życia. To przejście teologia nazywa paschą lub tajemnicą paschalną albo też misterium paschalnym, gdyż hebrajskie słowo „pesach” oznacza „przejście”. Zapowiedzią tego „przejścia” Chrystusa do chwały Ojca było wyjście Izraelitów z niewoli egipskiej, uroczyście wspominane w czasie żydowskiego święta Paschy. Śmierć Chrystusa i Jego przejście do chwały zmartwychwstania dokonało się w okresie tego właśnie święta.
Chrzest
wszczepieniem nas w misterium paschalne
2. Co znaczy, że ochrzczony człowiek ma udział w misterium paschalnym Chrystusa? Rz 6,3-14
W sakramencie chrztu zostaliśmy zjednoczeni z Chrystusem, który umarł i powrócił do życia przez zmartwychwstanie. Zostaliśmy zatem włączeni w tajemnicę Jego śmierci i zmartwychwstania. „Czyż nie wiadomo wam - poucza św. Paweł - że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusa Jezusa, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć, zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie - jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie” (Rz 6,3-5). Dzięki zatem łączności z Chrystusem możemy także w przyszłości przejść przez śmierć do nowego życia i do chwały zmartwychwstania.
Chrzest zobowiązuje nas także do codziennego umierania dla grzechu i powstawania do nowego życia. Praktyka chrztu przez zanurzenie, istniejąca za czasów św. Pawła, symbolizowała mistyczną śmierć i duchowe zmartwychwstanie. Zjednoczony z Chrystusem ochrzczony człowiek umarł duchowo w wodach chrztu jako grzesznik, a wychodził z nich wewnętrznie odrodzony i uświęcony, zdolny do nowego życia „dla Boga”. Św. Paweł przypomina wszystkim ochrzczonym: „Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie” (Rz 6,11). Wyjście z wody ochrzczonej osoby symbolizuje odrodzenie, pewnego rodzaju duchowe zmartwychwstanie.
Upodobnienie do Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego jest zatem podwójne. Pierwsze polega na tym, że tak jak Jezus kiedyś umrzemy, lecz dzięki Niemu też zmartwychwstaniemy. Drugi sposób upodobnienia się ochrzczonej osoby do Chrystusa polega na tym, że ma ona uśmiercać w sobie grzech, egoizm i ciągle odradzać się do życia będącego służbą Bogu, pełnego miłości do Boga i ludzi. Dlatego też św. Paweł przypomina o konieczności uśmiercania w sobie zła i rozwoju dobra: „Niechże więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, poddając was swoim pożądliwościom. Nie oddawajcie też członków waszych jako broń nieprawości na służbę grzechowi, ale oddajcie się na służbę Bogu jako ci, którzy ze śmierci przeszli do życia i członki wasze oddajcie jako broń sprawiedliwości na służbę Bogu”
(Rz 6,12-13).
Nasze uczestnictwo w zbawianiu świata 3. Jakie znaczenie dla zbawienia świata ma pokonywanie swoich grzechów oraz troska o uczciwe życie? Ga 6,14
Św. Paweł, mający świadomość swojej łączności z Chrystusem ukrzyżowanym, powiedział: „Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego, Jezusa Chrystusa, dzięki któremu świat stał się ukrzyżowany dla mnie, a ja dla świata” (Ga 6,14). Apostoł wiedział, że przez swoje cierpienia, złączone z krzyżem Chrystusowym, uczestniczy w zbawianiu ludzkości. Również każdy ochrzczony, zanurzony w śmierci Jezusa, uczestniczy w dziele zbawczego odnawiania świata. Każda forma cierpienia przyjętego w duchu miłości do Boga, w duchu poddania się Jemu, przyczynia się do zbawienia świata (por. Mt 26,39). Taką formą zbawczej „śmierci” jest między innymi pokonywanie w sobie grzechu i różnych postaci egoizmu. Chrześcijanin powinien codziennie na nowo uśmiercać swoje grzechy, dla których umarł w sakramencie chrztu, i z Chrystusem powstawać do nowego życia, w którym kr
bezgraniczna miłość do Ojca niebieskiego i do nas. Ta właśnie miłość Chrystusa stanowi niezwykłe Jego bogactwo, które potrafi On nam przekazywać przez Ducha Świętego. Wszystko, co czynił Jezus, wypływało z posłuszeństwa i miłości do Ojca niebieskiego i do nas. Miłość Zbawiciela doszła do szczytu w Jego śmierci krzyżowej, gdyż najtrudniej okazać wierność w cierpieniu, w sytuacjach zagrożenia życia. Ta właśnie miłość Chrystusowa, która zapłonęła jasnym płomieniem w ofierze krzyżowej, stała się dla nas ratunkiem, gdyż może nas przemienić z grzeszników, i buntowników w osoby kochające bezgranicznie Boga i braci. Dzięki zmartwychwstaniu Chrystus żyje i może nas ubogacić swoją miłością, przekazywaną przez Ducha Świętego. On to odradza nas i ciągle uświęca.
Nie tylko śmierć i zmartwychwstanie Jezusa umożliwiają nam nawrócenie się, czyli przekształcenie z ludzi grzesznych w świętych, kochających Boga i bliźnich. W tej przemianie pomaga nam również nauka Jezusa Chrystusa oraz Jego przykład. Głosząc Dobrą Nowinę o kochającym Ojcu, Jezus uczy nas ufności i miłości do Boga, miłości ponad wszystko. Przez swoje pouczenia Zbawiciel uczył nas szacunku dla braci i miłości do nich. Dzięki Ewangelii Jezusa świat może dojść do prawdy, znaleźć drogę do Boga i do zjednoczenia się w miłości.
Syn Boży stał się człowiekiem nie tylko w tym celu, aby pokonać grzech, rozbudzić w sercach ludzkich miłość, doprowadzić ludzkość do Ojca i zjednoczyć ją w miłości. Przyszedł na świat i w tym celu, by zniszczyć śmierć oraz usunąć cierpienie. Zmartwychwstanie Jezusa było decydującym wydarzeniem, zapowiadającym przyszłe wybawienie ludzkości spod jarzma śmierci i cierpienia. Wszystkie cudowne uzdrowienia, dokonane przez Zbawiciela, zapowiadają to nadchodzące wybawienie. Ostateczne pokonanie śmierci i wyzwolenie ludzkości z mocy cierpienia nastąpi w dniu paruzji, kiedy Chrystus ujawni się w chwale.
Przyjście Syna Bożego na świat. Jego działalność, nauczanie, męka, śmierć, zmartwychwstanie, wniebowstąpienie i zesłanie Ducha Świętego, wszystko to miało na celu pokonanie grzechu i wszystkich jego tragicznych następstw. Zbawiciel stanął pośród nas, aby skażoną przez grzech ludzkość, oddaloną od Boga i skłóconą, dotkniętą cierpieniami i śmiercią, zagrożoną wiecznym potępieniem przemienić w królestwo Boże, czyli w królestwo sprawiedliwości, miłości, pokoju, prawdy i dobroci. Ponieważ Chrystus jest Synem Bożym, dlatego z całą pewnością zrealizuje cel, dla którego przyszedł na świat. Dla Boga nie ma nic niemożliwego.
