PRAWDZIWY BÓG OBJAWIŁ SIĘ
NAM
Nie można się przyjaźnić z
nieznajomą osobą, o której nic nie wiemy lub wiemy bardzo mało. Gdybyśmy
Boga zupełnie nie znali, nie moglibyśmy się z Nim nigdy zaprzyjaźnić.
Abyśmy mogli poznać naszego Pana i dobrowolnie zaprzyjaźnić się z Nim,
On sam przez swoje Objawienie pozwolił się nam poznać. Zastanowimy się
obecnie nad różnymi sposobami objawiania się Boga oraz nad tym, jak Boża
prawda była i jest nadal przekazywana innym.
1. Co sądzić o twierdzeniu, że ludzie wymyślili
Boga? Rz 1,19-23
Czasami faktycznie bywa tak, że
ludzie wymyślają sobie swojego boga, na swój obraz i na swoje podobieństwo. Wydaje im
się, że istnieje ktoś zupełnie podobny do nich, jak oni zazdrosny, mściwy,
dokuczliwy, złośliwy. Takiego boga jednak nie ma w rzeczywistości, istnieje
tylko w niektórych ludzkich umysłach. Fakt, że czasami ludzie wymyślają
sobie swojego boga, nie przeczy istnieniu Boga prawdziwego. Przecież i ja sam
istnieję realnie, chociaż żyje na świecie wielu takich, którzy wcale mnie
nie znają lub posiadają mylne wyobrażenia o mnie.
2. W jaki sposób możemy poznać
Boga prawdziwego? Rz 1,19-20; Hbr 1,1-3
Trudno nam coś powiedzieć
o drugim człowieku, jeśli nie mamy okazji poznać jego postępowania, a on sam
do nas nic nie mówi. Nikt z nas nie posiada zdolności odczytywania wnętrza
drugiego człowieka, jego myśli, pragnień, planów, odczuć itp. Jesteśmy w stanie poznać
wnętrze drugiego człowieka, gdy on sam coś nam o sobie powie lub gdy
uważnie obserwujemy jego czyny, np. jego sposób odnoszenia się do innych.
Jeszcze trudniej nam poznać Boga,
którego nie widzimy. Na szczęście Bóg, kochająca Istota, przez swoje słowa i działanie
ujawnił, czyli objawił nam siebie, a szczególnie – swoją bezgraniczną miłość
do nas.
a) Cale stworzenie stanowi jakby wspaniałą księgę, w której możemy
czytać o wspaniałości i dobroć jego Stwórcy. Stworzenie ujawnia nam mądrość
i wszechmoc Boga-Stwórcy.
Poznanie Boga ma skłonić nas do
wdzięczności, uwielbienia i umiłowania dobrego Pana. Niestety, człowiek
skażony następstwami grzechu pierworodnego ma skłonność do odwracania
się od Boga prawdziwego i koncentrowaniu się w niewłaściwy sposób na
stworzeniach. Św.
Paweł, chcąc uzasadnić winę
wszystkich ludzi i powszechną potrzebę zbawienia przyniesionego przez
Chrystusa, poucza: „Albowiem gniew Boży ujawnia się z nieba na wszelką
bezbożność i nieprawość
tych ludzi, którzy przez nieprawość
nakładają prawdzie pęta. To
bowiem, co o Bogu można poznać, jawne jest wśród
nich, gdyż Bóg im to ujawnił. Albowiem od stworzenia świata niewidzialnego
Jego przymioty - wiekuista Jego potęga oraz bóstwo - stają się widzialne dla
umysłu przez Jego dzieła, tak, że nie mogą się wymówić
od winy” (Rz 1,18-20).
b) Nie tylko przez kosmos Bóg ujawnia
nam siebie. Pozwala się też poznać za pośrednictwem wybranych ludzi. W ciągu wieków Bóg
posługiwał się ludźmi-prorokami, którym dał poznać swoją
prawd. oni zaś przekazywali innym ujawnione im Boże tajemnice. Powołani
przez Boga prorocy przygotowywali naród wybrany Starego Przymierza na przyjście
Chrystusa.
3. Co znaczy,
że w Chrystusie
znajduje się pełnia Bożego objawienia? Hbr
1,1-4; J 14,8-9
a) Pełnia prawdy w
Chrystusie
W ciągu wieków Bóg posługiwał się różnymi
ludźmi – prorokami, którzy przekazywali ludzkości Jego zbawcze prawdy.
Jednak z postanowienia Bożego pełnia prawdy objawionej miała być przekazana
ludzkości nie przez zwykłego człowieka, lecz przez samego Syna Bożego, który
stał się człowiekiem.
I tak się stało. Jezus Chrystus jest tym
prawdziwym Synem Bożym wcielonym, który prowadził, prowadzi i będzie
prowadził przez wieki ludzi do całej prawdy.
On jest odblaskiem chwały Ojca, dlatego
poucza Filipa: „Filipie, tak długo jestem z wami, a jeszcze Mnie nie poznałeś?
Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca” (J 14,9).
"Należy mianowicie mocno wierzyć w
to, że w tajemnicy Jezusa Chrystusa, wcielonego Syna Bożego, który jest «drogą,
prawdą i życiem» (J 14,6), zawarte
jest objawienie pełni Bożej prawdy: «Nikt nie zna Syna, tylko Ojciec, ani
Ojca nikt nie zna, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić» (Mt 11,27);
«Boga nikt nigdy nie widział; ten jednorodzony Bóg, który jest w łonie
Ojca, [o Nim] pouczył» (J 1,18); «W
nim bowiem mieszka cała Pełnia: Bóstwo, na sposób ciała, bo zostaliście
napełnieni w Nim» (Kol 2,9-10) (Deklaracja Dominus Iesus 5).
Wszystkie ludzkie słowa Chrystusa i Jego
czyny objawiły tajemnicę Boskiej natury, szczególnie zaś Jego przeogromną
miłość do nas. Ta niezwykła miłość Boża ujawniła się w Jezusie, który
uzdrawiał chorych, umacniał cierpiących, który umarł na krzyżu dla naszego
wiecznego zbawienia.
b.
Okruchy prawdy Chrystusowej w religiach niechrześcijańskich
Wierząc,
że w Jezusie Chrystusie została nam dana pełnia objawienia, Kościół
sprzeciwia się poglądowi, że religie niechrześcijańskie stanowią niezbędne
uzupełnienie niekompletnego objawienia, gdyż – według tego błędnego poglądu
– żadna religia, włącznie z chrześcijaństwem i samym Jezusem Chrystusem,
nie jest w stanie pojąć ani wyrazić w całości prawdy o Bogu (por.
Deklaracja Dominus Iesus 6). Według
tego poglądu pełnia prawdy
objawionej nie znajdowałaby się w Jezusie Chrystusie, lecz w sumie wszystkich
wierzeń zawartych we wszystkich religiach świata.
Powyższy błędny pogląd został
odrzucony w Deklaracji Dominus Iesus. Czytamy w niej: "Sprzeciwia się
więc wierze Kościoła teza o ograniczonym, niekompletnym i niedoskonałym
charakterze objawienia Jezusa Chrystusa, które rzekomo znajduje uzupełnienie w
objawieniu zawartym w innych religiach." (Deklaracja Dominus Iesus 6)
Wbrew temu nieprawdziwemu poglądowi Kościół
uczy, że w "Jezusie Chrystusie dokonało się pełne i ostateczne
objawienie zbawczej tajemnicy Boga." (Deklaracja
Dominus Iesus 6). Dokument
przyznaje jednak, że "głębia tajemnicy Bożej sama w sobie pozostaje
transcendentna i niewyczerpana" (tamże). Dopiero więc wtedy, kiedy
człowiek osiągnie zbawienie, widząc Boga "twarzą w twarz", pozna
Boga najpełniej.
Skoro w Chrystusie mamy pełnię objawienia, to czy
w takim razie religie niechrześcijańskie są zupełnie bezwartościowe? Kościół
tego nie twierdzi. Deklaracja Dominus Iesus w siódmym punkcie przypomina słowa Jana Pawła II, że "wierzenie w
innych religiach to ów ogół doświadczeń i przemyśleń, stanowiących
skarbnicę ludzkiej mądrości i religijności, które człowiek poszukujący
prawdy wypracował i zastosował, aby wyrazić swoje odniesienie do rzeczywistości
boskiej i do Absolutu. (Jan Paweł II, Encyklika. Fides
et ratio, 31-32).
Deklaracja uznaje nie tylko wspomnianą przez papieża
wartość pewnych wierzeń religijnych, lecz również – niektórych świętych
tekstów religii pogańskich. Ich wartość polega na tym, że wielu ludziom księgi
te pomagały i pomagają trwać w pewnej więzi z Bogiem. "Z pewnością
należy uznać, że pewne zawarte w nich elementy są w istocie narzędziami,
poprzez które w ciągu wieków wielka liczba ludzi mogła i także dzisiaj może
ożywiać i utrzymywać żywą więź z Bogiem." (Deklaracja
Dominus Iesus 8).
Mogło
tak być i tak się dzieje, bo wszystko, co jest w nich prawdziwe, ma w
tajemniczy sposób powiązanie z jedyną Prawdą, którą jest Chrystus.
"Dlatego święte księgi innych religii, które faktycznie są pokarmem
dla ich wyznawców i kierują ich życiem, czerpią z tajemnicy Chrystusa
elementy dobroci i łaski w nich obecne" (Deklaracja
Dominus Iesus 8).
Prawdę zawartą w religiach pogańskich
można porównać do odbijającego się słońca w kroplach rosy. Choć takie
obicie słońca jest pięknie, to jednak nie zastąpi jego prawdziwego światła
i ciepła, które podtrzymuje życie.
Uznając różne wartości zawarte w tekstach
religii niechrześcijańskich Kościół sprzeciwia się jednak stawianiu tych
ksiąg na równi z Pismem Świętym i nazywaniu ich natchnionymi (Deklaracja
Dominus Iesus 8).
Ponieważ w Chrystusie została nam dana
pełnia prawdy, dlatego Jego należy głosić wszystkim narodom, bez lekceważenia
jednak i poniżania wyznawców innych religii. Należy wszystkim głosić
Chrystusa-Prawdę, gdyż wszyscy Go potrzebują, jak każdy ma potrzebę słońca,
którego nie są w stanie zastąpić jego piękne odbicia w kroplach rosy.
Jak to zostało
powiedziane, religie pogańskie nie stanowią uzupełnienia objawienia danego w
Chrystusie, chociaż mogą się znajdować w nich różne okruchy lub odblaski
jedynej prawdy, która zajaśniała w pełni we wcielonym Synu Bożym.
Również tak zwane objawienia prywatne
nie uzupełniają treści objawienia danego w Chrystusie. Ich zadanie polega na
przypominaniu istotnych i ważnych w danej epoce prawd, które się w nim
zawierają. "Ich rolą nie jest "ulepszanie" czy "uzupełnianie"
ostatecznego Objawienia Chrystusa, lecz pomoc w pełniejszym przeżywaniu go w
jakiejś epoce historycznej" (KKK 67).
Prawdziwe objawienia prywatne stanowią
jedną z różnych pomocy służących do poznania jedynego objawienia, które
zajaśniało w pełni w Chrystusie. Te różne pomoce są konieczne. Pomimo
bowiem pełni objawienia danej w Jezusie Chrystusie i pomimo prowadzenia przez
Ducha Świętego do "całej prawdy" (J 16,13) żaden człowiek na
ziemi nie zna w pełni danego nam objawienia. Można to porównać do posiadania
wspaniałej encyklopedii, w której zawarta jest dotychczasowa wiedza i doświadczenie
ludzkości. Posiadanie takiej encyklopedii w domu nie byłoby równoznaczne z pełną
znajomością jej treści i bogactw w niej zawartych.
