Celibat
KKK 1599 W Kościele łacińskim
sakrament święceń prezbiteratu jest udzielany w sposób zwyczajny tylko
kandydatom, którzy są gotowi dobrowolnie przyjąć celibat i publicznie
wyrażają wolę zachowania go z miłości do Królestwa Bożego i służby
ludziom.
KKK 1579 Wszyscy pełniący
posługę święceń w Kościele łacińskim, z wyjątkiem stałych diakonów,
są zazwyczaj wybierani spośród wierzących nie żonatych mężczyzn, którzy
chcą zachować celibat "dla Królestwa niebieskiego" (Mt 19, 1618
12). Powołani do tego, by poświęcić się niepodzielnie Panu i "Jego
sprawom" (Por. 1 Kor 7, 32), oddają się całkowicie Bogu i ludziom.
Celibat jest znakiem nowego życia, do służby któremu jest konsekrowany
szafarz Kościoła. Przyjęty radosnym sercem, zapowiada on bardzo jasno Królestwo
Boże (Por.
Sobór Watykański II, dekret Presbyterorum ordinis, 16).
KKK 1580
W Kościołach wschodnich od wieków jest przyjęta inna
dyscyplina. Podczas gdy biskupi wybierani są wyłącznie spośród
celibatariuszy, mężczyźni żonaci mogą otrzymywać święcenia diakonatu
i prezbiteratu. Od dawna ta praktyka jest uznana za prawowitą; żonaci
prezbiterzy wypełniają owocnie swoją posługę w łonie ich wspólnot
(Por. Sobór Watykański II, dekret Presbyterorum ordinis, 16).
Celibat prezbiterów jest zresztą w wielkiej czci w Kościołach wschodnich
i wielu prezbiterów wybiera go dobrowolnie dla Królestwa Bożego. Zarówno
w praktyce Kościołów wschodnich, jak zachodnich nie może żenić się
ten, kto już przyjął sakrament święceń.
KKK 467
Monofizyci twierdzili, że natura ludzka jako taka przestała
istnieć w Chrystusie, gdyż została przyjęta przez Boską Osobę Syna
Bożego. Przeciwstawiając się tej herezji, czwarty sobór powszechny w
Chalcedonie w 451 r. wyznał:
Idąc
za świętymi Ojcami, uczymy jednogłośnie wyznawać, że jest jeden i ten
sam Syn, nasz Pan Jezus Chrystus, doskonały w Bóstwie i doskonały w
człowieczeństwie, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, złożony z duszy
rozumnej i z ciała, współistotny Ojcu co do Bóstwa, współistotny nam
co do człowieczeństwa, "we wszystkim).. z wyjątkiem grzechu" (Hbr
4, 15). Przed wiekami zrodzony z Ojca jako Bóg, w ostatnich czasach
narodził się dla nas i dla naszego zbawienia jako człowiek z Maryi
Dziewicy, Bożej Rodzicielki.
Jeden i
ten sam Chrystus Pan, Syn Jednorodzony, ma być uznany w dwóch naturach bez
pomieszania, bez zamiany, bez podziału i bez rozłączenia. Nigdy nie
została usunięta różnica natur przez ich zjednoczenie, lecz
właściwości każdej z nich są zachowane i zjednoczone w jednej osobie i
w jednej hipostazie (Sobór
Chalcedoński: DS 301-302).
Charakter
sakramentalny
KKK 1272 Ochrzczony, wszczepiony w Chrystusa przez
chrzest, upodabnia się do Niego (Por. Rz 8, 29). Chrzest opieczętowuje
chrześcijanina niezatartym duchowym znamieniem (charakterem) jego przynależności
do Chrystusa. Znamienia tego nie wymazuje żaden grzech, chociaż z powodu
grzechu chrzest może nie przynosić owoców zbawienia (Por. Sobór
Trydencki: DS 1609-1619). Sakramentu chrztu udziela się jeden raz; nie może
on być powtórzony.
KKK 1273 Wierni wszczepieni w Kościół przez chrzest
otrzymali charakter sakramentalny, który konsekruje ich do uczestniczenia w
chrześcijańskim kulcie religijnym (Por. Sobór Watykański II, konst.
Lumen gentium, 11.. Pieczęć chrzcielna uzdalnia i włącza chrześcijan do
służenia Bogu przez żywy udział w świętej liturgii Kościoła i wypełniania
ich kapłaństwa na mocy chrztu przez świadectwo świętego życia i
skutecznej miłości (Por. Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 10).
KKK 1274
"Pieczęć Pana" (Dominicus character) (Św. Augustyn, Epistulae,
98, 5: PL 33, 362) jest pieczęcią, którą naznaczył nas Duch Święty
"na dzień odkupienia" (Ef 4, 30) (Por. Ef 1, 13-14; 2 Kor I,
21-22.. "Istotnie, chrzest jest pieczęcią życia wiecznego" (Św.
Ireneusz, Demonstratio apostolica, 3). Wierny, który "zachowa pieczęć"
do końca, to znaczy pozostanie wierny obietnicom chrztu, będzie mógł
odejść "ze znakiem wiary" (Mszał Rzymski, Kanon Rzymski., w
wierze otrzymanej na chrzcie, w oczekiwaniu na uszczęśliwiające widzenie
Boga, które jest wypełnieniem wiary i w nadziei zmartwychwstania.
KKK 1304 Sakramentu bierzmowania, podobnie jak chrztu, którego
jest dopełnieniem, udziela się tylko jeden raz. Wyciska on w duszy
niezatarte duchowe znamię, "charakter" (Por. Sobór Trydencki: DS
1609), który jest znakiem, że Jezus Chrystus naznaczył chrześcijanina
pieczęcią swego Ducha, przyoblekając go mocą z wysoka, aby był Jego świadkiem
(Por. Łk 24, 48-49).
KKK 1305 "Charakter"
sakramentu udoskonala kapłaństwo wspólne wiernych, otrzymane w chrzcie, a
"bierzmowany otrzymuje moc publicznego wyznawania wiary w Chrystusa,
jakby na zasadzie obowiązku (quasi ex officio)" (Św. Tomasz z Akwinu,
Summa theologiae, III, 72, 5, ad 2).
KKK 1581 Sakrament święceń przyjmującego go upodabnia
do Chrystusa dzięki specjalnej łasce Ducha Świętego, czyniąc go narzędziem
Chrystusa dla Jego Kościoła. Święcenia uzdalniają go, by mógł działać
jako przedstawiciel Chrystusa, Głowy Kościoła, w Jego potrójnej funkcji
kapłana, proroka i króla.
KKK 1582 Jak w przypadku chrztu i bierzmowania, to
uczestnictwo w funkcji Chrystusa jest udzielane raz na zawsze. Sakrament święceń
wyciska również niezatarty charakter duchowy i nie może być powtarzany
ani udzielany tylko na pewien czas (Por. Sobór Trydencki: DS 1767; Sobór
Watykański II, konst. Lumen gentium, 21; 28; 29; dekret Presbyterorum
ordinis, 2).
Charyzmat
KKK 809 Kościół
jest świątynią Ducha Świętego. Duch jest jakby duszą Ciała
Mistycznego, zasadą jego życia, jedności w różnorodności oraz
bogactwa jego darów i charyzmatów.
KKK 799 Charyzmaty,
zarówno nadzwyczajne, jak również proste i zwyczajne, są łaskami Ducha
Świętego, bezpośrednio lub pośrednio służącymi Kościołowi; zostają
udzielone w celu budowania Kościoła, dla dobra ludzi oraz ze względu na
potrzeby świata.
KKK 800 Charyzmaty
powinny być przyjmowane z wdzięcznością przez tego, kto je otrzymał,
ale także przez wszystkich członków Kościoła. Są one rzeczywiście
wspaniałym bogactwem łaski dla żywotności apostolskiej i dla świętości
całego Ciała Chrystusa, pod warunkiem jednak, że chodzi o dary, które
prawdziwie pochodzą od Ducha Świętego i żeby były wykorzystywane w sposób
w pełni zgodny z autentycznymi poruszeniami tego Ducha, to znaczy w miłości,
będącej prawdziwą miarą charyzmatów (Por. 1 Kor 13).
KKK 801 W tym sensie
okazuje się zawsze konieczne rozeznawanie charyzmatów. Żaden charyzmat
nie zwalnia z potrzeby odniesienia się do pasterzy Kościoła i od podporządkowania
się tym, "którzy szczególnie powołani są, by nie gasić Ducha,
ale doświadczać wszystkiego i zachowywać to, co dobre" (Sobór
Watykański II, konst. Lumen gentium, 12), by wszystkie charyzmaty, w ich różnorodności
i komplementarności, współdziałały dla "wspólnego dobra" (1
Kor 12, 7) (Por. Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 30; Jan Paweł
II, adhort. apost. Christifideles laici, 24).
